Tuńczyk błękitnopłetwy

Przeznaczenie co najmniej 15% kwoty dla rybaków prowadzących tradycyjne połowy haczykowe i linowe

spowodowałoby to ogromną ulgę dla segmentu małych przedsiębiorstw

Bruksela, 25 maja 2020 r.

Dostęp do PR w języku francuskim tutaj

Dostęp do PR w języku hiszpańskim tutaj

Dostęp do PR w języku włoskim tutaj

Dziś 26 maja rybacy zajmujący się rybołówstwem na małą skalę we Francji będą obserwować "Tuńczyk błękitnopłetwy dla rybaków prowadzących połowy na małą skalę" dzień. Tego samego dnia garstka francuskich milionerów zajmujących się połowami tuńczyka, właścicieli 22 przemysłowych sejnerów, rozpocznie połowy tuńczyka na Morzu Śródziemnym. Wspólnie przywłaszczyli sobie 80% krajowej kwoty tuńczyka błękitnopłetwego, podczas gdy setki drobnych rybaków na wybrzeżach Atlantyku i Morza Śródziemnego nie mają prawa złowić ani jednego tuńczyka.

W całej Europie rybołówstwo na małą skalę nadal zapewnia większość rybackich źródeł utrzymania (ponad 50% zatrudnienia na morzu) i stanowi większość floty rybackiej (75% według liczby statków). Jednak z powodu dyskryminującej polityki, która faworyzuje większe, bardziej uprzemysłowione formy rybołówstwa, rybołówstwo na małą skalęDostęp flot łodziowego rybołówstwa przybrzeżnego do zasobów rybnych został ograniczony. Nigdzie nie jest to bardziej widoczne niż w przypadku tuńczyka błękitnopłetwego. To, co jest prawdą dla Francji, jest prawdą dla innych państw nadbrzeżnych UE, co podkreśliliśmy jeszcze w 2017 roku w filmie dokumentalnym Blue Hope Tuna: https://www.youtube.com/watch?v=XBTLToZP-r4

Rybołówstwo na małą skalę jest naturalnie działalnością zróżnicowaną sezonowo i wielowartościową, w której wykorzystuje się różne techniki połowu różnych gatunków, zapewniając miejsca pracy na miejscu i wspierając lokalne społeczności. Jednakże, pozbawieni kwot połowowych, rybacy prowadzący połowy na małą skalę zmuszeni są do polegać na kilku gatunkach nieobjętych kwotamico zwiększyło ich wrażliwość oraz wrażliwość zasobów, od których są zależni. Dostęp do tuńczyka błękitnopłetwego przyczyniłby się do poprawy rentowności rybołówstwa na małą skalę, a także do zmniejszenia presji na nieliczne zasoby, od których jest ono uzależnione.

Pomimo wieloletniego lobbingu na rzecz sprawiedliwego podziału kwot dla rybaków prowadzących połowy na małą skalę, poczyniono niewielkie postępy. W 2006 roku wprowadzono rygorystyczny plan odbudowy wschodniego tuńczyka błękitnopłetwego, w ramach którego kwoty zostały obcięte i przydzielone tylko większym flotom przemysłowym. Sukces planu sprawił, że od 2014 roku kwoty były z roku na rok zwiększane, ale jak dotąd wszystkie korzyści czerpią ci, którzy spowodowali problem w pierwszej kolejności: przemysłowe sejnery. Na domiar złego każdy przyszły przydział kwoty połowowej tuńczyka, który ma przynieść korzyści rybakom prowadzącym połowy na małą skalę, prawdopodobnie zostanie splądrowany przez podmioty prowadzące połowy na większą skalę. Wniosek dotyczący planu wieloletniego przedstawiony w 2019 r. przez międzynarodowy organ zarządzający połowami tuńczyka, Międzynarodową Komisję ds. Ochrony Tuńczyka Atlantyckiego (ICCAT), definiuje rybołówstwo na małą skalę w taki sposób, aby umożliwić zakwalifikowanie każdego rozmiaru statku rybackiego stosującego dowolny rodzaj narzędzi połowowych jako rybołówstwa na małą skalę, o ile statek ten spełnia co najmniej 3 z 5 kryteriów[1] czyniąc z definicji dużą lukę pozwalającą na określenie dowolnej łodzi, z korzyścią dla zwykłej floty wielkogabarytowej. Na podstawie obecnej definicji ICCAT, na przykład, statek łowiący tuńczyka może mieć ponad 12 metrów, i/lub nie stosować technik selektywnych i o ograniczonym środowisku, tak długo jak spełnia pozostałe 3.

Dzięki odbudowie stad tuńczyka błękitnopłetwego, w 2014 roku ICCAT zaproponowała zwiększenie kwoty rocznej o 20% w ciągu 3 lat. W 2017 roku zaleciła stopniowe zwiększanie kwot do 36 000 ton w 2020 roku, a w 2018 roku ICCAT przeszła z planu odbudowy do planu zarządzania. Jednak z tych ogromnych podwyżek tylko stosunkowo niewielka część została przeznaczona dla rybaków prowadzących działalność na małą skalę.

Organizacja Low Impact Fishers of Europe (LIFE), platforma reprezentująca 31 stowarzyszeń rybaków prowadzących działalność połowową na małą skalę z 15 państw członkowskich UE, skupiająca około 10 000 rybaków, wzywa do sprawiedliwości kwotowej. Powinno to obejmować wydzielenie co najmniej 15% kwoty dla rybaków łowiących na małą skalę na haki i sznury.

Taki przydział zapewniłby niezbędną bańkę tlenu i pomógłby tchnąć życie w chory sektor pozbawiony możliwości połowowych.

[1] Wieloletni plan zarządzania ICCAT na rok 2019 dotyczący tuńczyka błękitnopłetwego we wschodnim Atlantyku i Morzu Śródziemnym definiuje "statki przybrzeżne o niewielkiej skali" jako statki łowcze o co najmniej trzech z pięciu następujących cech: a) długość całkowita <12 m; b) statek prowadzi połowy wyłącznie na wodach terytorialnych CPC bandery c) czas trwania jego rejsów połowowych wynosi mniej niż 24 godziny lub d) maksymalna liczba załogi została ustalona na cztery osoby, e) statek prowadzi połowy przy użyciu technik, które są selektywne i mają zmniejszony wpływ na środowisko.

♦ ♦ ♦

Tuńczyk błękitnopłetwy w doku: Francuscy rybacy prowadzący połowy na małą skalę podejmują działania zbiorowe w celu zakwestionowania niesprawiedliwego, nieprzejrzystego systemu przydziału.

Zgodnie z postanowieniami ICCAT Europa świętuje pomyślne zastosowanie środków odbudowy zasobów tuńczyka błękitnopłetwego na swoich wodach oraz odbudowę zasobów poprzez zwiększenie kwot przyznawanych sektorom rybołówstwa przemysłowego i sportowego. Po raz kolejny europejscy rybacy prowadzący połowy na małą skalę zostali zlekceważeni, a ich interesy dyskryminowane.

Aby zwrócić uwagę na to zaniechanie i rozpocząć dialog z władzami, Związek rybaków zajmujących się rybołówstwem na małą skalę w Occitanie (dawniej SPMLR) podjęła inicjatywę w celu wniesienia skargi prawnej na francuski dekret ministerialny, na mocy którego przyznawane są kwoty połowowe tuńczyka. W tym przedsięwzięciu dołączyły do nich 4 inne stowarzyszenia reprezentujące interesy rybołówstwa na małą skalę z francuskiego wybrzeża Morza Śródziemnego i Atlantyku oraz na szczeblu europejskim. Między sobą, stowarzyszenia te reprezentuje ponad 1500 francuskich rybaków zajmujących się rybołówstwem na małą skalę oraz około 7000 rybaków z 12 europejskich państw członkowskich. Do tych organizacji należą:

• Francuska platforma drobnego rybołówstwa artystycznego (PPPAF);
• The Low Impact Fishers of Europe (LIFE)
• Departamentalny Komitet ds. Rybołówstwa Morskiego i Akwakultury w Varoise (CDPMEM Var);
• Regionalny Komitet Rybołówstwa Morskiego i Akwakultury Prowincji Alpy i Lazurowe Wybrzeże (CRMEM PACA).

Różnorodność i siła liczebna reprezentowana przez te podmioty podkreśla zarówno frustracje, jak i duże nadzieje zainteresowanych rybaków zawodowych, zarówno na atlantyckim, jak i śródziemnomorskim wybrzeżu Francji. Zaangażowanie LIFE w kampanię podkreśla znaczenie wymiaru europejskiego, gdzie pomimo znacznego przeglądu przepisów w ramach reformy Wspólnej Polityki Rybackiej (WPRyb) z 2014 r, Państwa członkowskie nadal mogą prowadzić swoją działalność jak zwykle, ignorując interesy segmentu małych flot.

Ogólnie rzecz biorąc, pretensje, które doprowadziły do akcji są takie same, jak te zgłaszane od lat przez rybaków na małą skalę. Domagają się oni zmiany sposobu podziału kwot połowowych, aby zapewnić bardziej sprawiedliwy podział i szersze rozłożenie korzyści wśród rybaków łodziowych, którzy do tej pory byli wykluczeni. W szczególności, aby przepisy Należy w pełni zastosować art. 17 WPRyb, a nie tylko wykorzystanie historii połowów jako głównej metody przydziału kwot.

Artykuł 17 zobowiązuje państwa członkowskie do stosowania przejrzystych i obiektywnych kryteriów, w tym kryteriów o charakterze środowiskowym, społecznym i gospodarczym, przy rozdzielaniu uprawnień do połowów oraz zachęca je do stwarzania zachęt dla statków rybackich stosujących selektywne narzędzia połowowe lub techniki połowowe o mniejszym oddziaływaniu na środowisko.

To zapotrzebowanie nie jest ograniczone do Francji, ani do tuńczyka błękitnopłetwego. W całej Europie tradycyjnie wielowartościowe, zróżnicowane sezonowo rybołówstwo łodziowe jest coraz częściej zmuszane do przyjmowania bardziej jednorodnych metod połowowych oraz do sięgania po gatunki nieobjęte kwotami, ponieważ jest pozbawione dostępu do gatunków objętych kwotami.

Wyzwanie prawne dotyczy następujących niedociągnięć w systemie przyznawania kwot połowowych tuńczyka we Francji:

• Jej lekceważenie art. 16 i 17 rozporządzenia podstawowego WPRyb (UE 1380/2013), które zobowiązują państwa członkowskie do a) informowania Komisji o metodach stosowanych przy podziale uprawnień do połowów; b) stosowania przejrzystych i obiektywnych kryteriów przydziału kwot; oraz c) zapewniania zachęt dla statków rybackich stosujących techniki połowowe o zmniejszonym wpływie na środowisko;
• Naruszenie unijnego prawa konkurencji poprzez wykorzystanie historii połowów niemal wyłącznie jako kryterium przyznawania kwot;
• Jego quasi-wyłączne wykorzystanie historii połowów jako kryterium przydziału kwot;
• nieprzemyślany sposób obliczania i przyznawania kwot "społeczno-ekonomicznych"; oraz
• Nieprzestrzeganie zasady równości przy ustalaniu kwot przyłowu tuńczyka błękitnopłetwego, które wykluczają drobnych rybaków, podczas gdy korzystają z nich trawlery i niektóre taklowce.

To działanie nie oznacza rozłamu wśród profesjonalistów, w którym "mali" są przeciwstawiani "dużym". Problem podziału kwot jest powracający i ma długą historię. Celem tej akcji jest raczej przełamanie impasu; nie powinna ona ingerować w negocjacje między pracownikami sektora. Nie taki jest zamiar osób wnoszących skargę. Wręcz przeciwnie, kwestionowanie prawa powinno stanowić dźwignię, która skłoni osoby wykonujące ten zawód do zwrócenia uwagi i uświadomi władzom nieproporcjonalność i nierówność obecnej sytuacji.

W listopadzie ubiegłego roku komisarz Vella poinformował LIFE, że "do państw członkowskich należy decyzja o tym, jak przydzielane są uprawnienia do połowów BFT" w ramach ustalonych limitów. Zapewnił on LIFE, że Komisja będzie nadal regularnie poruszać z państwami członkowskimi kwestię tego przydziału, aby zapewnić właściwe stosowanie przepisów (https://lifeplatform.eu/correspondence-vella-tuna-quota/). LIFE z zadowoleniem przyjmuje odpowiedź komisarza i ma nadzieję, że to nowe działanie zwróci uwagę na to, gdzie państwa członkowskie nie wywiązują się ze swoich zobowiązań w praktyce, i otworzy drogę dla Komisji do nadzorowania prawidłowego stosowania przepisów WPRyb.

Wreszcie zarówno ICCAT, jak i środowisko naukowe są jednomyślne co do poprawy stanu zdrowia zasobów tuńczyka błękitnopłetwego, które są na dobrej drodze do pełnej odbudowy. Potwierdzają to regularne obserwacje rybaków prowadzących połowy na małą skalę, którzy obserwują przepływające obok tuńczyki, nie mogąc ich złowić.. Rzadkość występowania nie jest już akceptowalną wymówką dla odmowy dostępu rybakom prowadzącym połowy na małą skalę.

dyskryminacja interesów segmentu floty łodziowego rybołówstwa przybrzeżnego, którego potencjalne wskaźniki połowowe są stosunkowo niskie, a techniki połowu na hak i sznur są wysoce selektywny i odrzutów darmowych poprzez takie zróżnicowane traktowanie jest niedopuszczalne.

W interesie wszystkich rybaków zawodowych i trwałości ich zawodów leży sprawiedliwe zrównoważenie przydziału kwot.

Uzyskaj dostęp do oficjalnego PR francuskiej Platformy Małego Rybołówstwa Artystycznego klikając tutaj (w języku francuskim)

Wejdź na oficjalny PR Związku Rybaków Małego Zasobu w Okcytanii klikając tutaj (w języku francuskim)

Dostęp do artykułu francuskiego magazynu Le Marin przez kliknięcie tutaj (w języku francuskim)

♦ ♦ ♦