1) het recht om te vissen toekennen aan degenen die duurzaam vissen
Het GVB moet bij voorrang toegang verlenen aan de vissers die het milieu het minst belasten en de meeste waarde toevoegen aan de plaatselijke visserijactiviteiten en gemeenschappen. De toegang tot vis moet worden gekoppeld aan de prestaties van individuele marktdeelnemers op basis van ecologische, sociale en economische criteria. Vissers die duurzame praktijken toepassen, met minimale bijvangsten, een hoge werkgelegenheidsgraad in verhouding tot het vangstvolume en minder afhankelijkheid van subsidies en brandstof, moeten worden bevoordeeld. Op die manier kan de werkgelegenheid in de visserijsector worden gehandhaafd en kunnen de voordelen van de visserijactiviteit breder over de kustgemeenschappen worden verspreid.
Het GVB moet erkennen dat quota (het recht om te vissen) een openbaar goed zijn, en geen privé-eigendom, en moet de vangstmogelijkheden zodanig toewijzen dat duurzame visserijmethoden worden beloond. Bijgevolg zijn wij tegen overdraagbare visserijconcessies (TFC's), een systeem dat in feite de toegang tot vismogelijkheden privatiseert en de mariene hulpbronnen waarschijnlijk in handen van minder, machtigere spelers zal brengen. Wij zijn tegen de privatisering van de zee en haar rijkdommen.

2) De overcapaciteit verminderen waar die bestaat, zonder de ambachtelijke vissers met weinig impact werkloos te maken.
Geschat wordt dat de vissersvloten van de EU in veel gevallen een visserijdruk op de bestanden kunnen uitoefenen die twee tot drie keer hoger ligt dan het duurzame niveau. Het nieuwe GVB moet een gedetailleerde inventaris van de overcapaciteit bevatten en ervoor zorgen dat deze wordt beoordeeld in relatie tot de toestand van de bestanden in de doelvisserij. Bij het meten van de vangstcapaciteit moet worden gekeken naar het vermogen van een vaartuig of vloot om vis te vangen en niet alleen naar het aantal, de grootte en het motorvermogen van de vaartuigen.
De EU-lidstaten moeten dringend actieplannen invoeren om de vangstcapaciteit, waar die overcapaciteit bestaat, te verminderen en de capaciteit te verschuiven naar vangstmethoden met een geringe impact, zonder de duurzame niveaus van de visserijdruk te overschrijden. Deze inspanningen moeten nauw worden afgestemd op de regionale plannen voor visserijbeheer en ervoor zorgen dat de problemen van overbevissing en overcapaciteit niet alleen naar visgronden buiten de EU-wateren worden geëxporteerd. Er zijn veel misplaatste gevallen waarin overheidsgeld tegelijkertijd wordt gebruikt om vaartuigen te slopen en een deel van de vloot te vernieuwen, wat leidt tot een nettotoename van de vangstcapaciteit, vooral in het deel van de vloot dat veel schade aanricht, en tot uitputting van de bestanden.
Wij benadrukken de noodzaak om op Europees niveau minder te vissen, maar dit mag niet ten koste gaan van degenen die duurzamere praktijken toepassen. Het nieuwe GVB moet een visserijsector garanderen die kwaliteit boven kwantiteit stelt: minder, maar intelligenter vissen.

3) een einde maken aan schadelijke subsidies en niet-duurzame visserijpraktijken
De industrialisatie van de visserijsector heeft ertoe geleid dat de Europese zeeën decennialang hebben geleden onder destructieve visserij en overbevissing.
De Europese vloot ontvangt jaarlijks enkele miljoenen euro's aan subsidies. Een groot deel van dit geld wordt besteed aan destructieve en soms zelfs illegale visserijactiviteiten. Het nieuwe Europees Fonds voor Mariene Zaken en Visserij (EFMZV) moet daarentegen gericht zijn op ondersteuning van de overgang van visserijgemeenschappen en marktdeelnemers naar een duurzamere aanpak.
Alle Europese vissers moeten zich strikt aan de regels houden. Vaartuigen of ondernemers die op illegale visserij worden betrapt, mogen in de toekomst geen subsidies meer ontvangen. Het nieuwe GVB moet de toezichts- en controlemaatregelen versterken en aanscherpen, en deze moeten in de hele Unie en daarbuiten gelijkmatig en eerlijk worden toegepast.
Jaarlijks wordt maar liefst 1,3 miljoen ton vis teruggegooid door Europese vaartuigen in het noordoostelijke deel van de Atlantische Oceaan. Het hervormde GVB moet duidelijke stappen omvatten om de teruggooi tot nul terug te brengen, aangevuld met strikte regels inzake selectiviteit, grootte en gewicht van met name trawl-, dreg- en ander mobiel vistuig. Dit zou ongewenste vangsten en de honger naar constante verhogingen van het motorvermogen verminderen. Het EFMZV moet de ontwikkeling van selectievere visserijpraktijken ondersteunen, samenwerking tussen vissers en wetenschappers aanmoedigen en zinvolle steun verlenen voor de oprichting van representatieve organen van de ambachtelijke sector met een lage impact. Destructieve visserijmethoden die een schadelijk effect hebben op het mariene milieu, zoals bepaalde vormen van zwaar mobiel vistuig en het gericht vissen op onvolgroeide, ondermaatse vis, moeten worden verboden. Degenen die zich bezighouden met destructieve visserijpraktijken mogen niet worden beschouwd als ambachtelijke, duurzame vissers in het kader van het GVB.

4) de gezondheid van onze zeeën in Europa en de rest van de wereld herstellen
Het Europese visserijbeheer moet rekening houden met de verschillende lokale en regionale realiteiten en de ambachtelijke visserijsector centraal stellen. Het moet voortbouwen op de ervaring en de vaardigheden van mensen die rechtstreeks met de visserij te maken hebben. Hun knowhow en empirische kennis moeten worden gewaardeerd en benut in meer samenwerking met regelgevende overheidsinstanties, wetenschappelijke organen, adviescomités, vissers met een lage impact en ambachtelijke vissers en andere belanghebbenden binnen een structuur voor gezamenlijk beheer, met inbegrip van de ontwikkeling van duurzame beheersplannen.
In het kader van het nieuwe GVB moet het onderzoek naar de toestand van de visbestanden en de herstelmaatregelen aanzienlijk worden versterkt, onder meer door meer financiering uit het EFMZV.
De toepassing van een ecosysteemgerichte aanpak van het visserijbeheer, waarbij het mariene milieu wordt beschermd, moet een eerste vereiste zijn. De visserijbeperkingen mogen niet verder gaan dan de wetenschappelijke adviezen en het nieuwe GVB moet ervoor zorgen dat alle visbestanden tegen 2015 zijn hersteld tot niveaus die duurzame vangsten kunnen garanderen.
Zeereservaten zijn een van de oplossingen om het mariene milieu te beschermen tegen de gevolgen van de visserij. Zoals voor elke andere instandhoudingsmaatregel geldt, moet de instelling ervan gebeuren in goed overleg en met inachtneming van de behoeften van vissers met een geringe impact.