Życie

Rybołówstwo na małą skalę: rozwiązanie, a nie problem

Bristol, 7 czerwca 2016 r.

Jeremy Percy

            Ryby w morzu to zasób publiczny i stanowią nie tylko ważne źródło białka i składników odżywczych dla miliardów ludzi na świecie, ale także 60 milionów miejsc pracy w sektorze pierwotnym, z czego 90% to rybołówstwo na małą skalę, a 15% to kobiety.

Bliżej domu, europejska flota rybacka obejmuje około 83 734 statki, zapewniające 150 000 miejsc pracy na morzu i co najmniej trzy razy tyle w powiązanym z tym zatrudnieniu na lądzie.
Cztery z każdych pięciu [80%] statków rybackich w ramach europejskiej floty rybackiej uznaje się za "małe statki" [o długości poniżej 12 metrów i niekorzystające z narzędzi ciągnionych].

Jak dotąd, tak dobrze, ale powyższe statystyki mówią tylko o bardzo małej części historii.

Od Atlantyku do Morza Czarnego i od Bałtyku do Morza Śródziemnego, historyczne brutto przełowienie pod koniec ubiegłego i na początku obecnego stulecia doprowadziły do dramatycznego zmniejszenia nie tylko zasobów rybnych, ale także wielu rybaków, którzy od nich zależą. Jak wszyscy wiemy, dotyczyło to zarówno łowisk, jak i rybaków w skali globalnej, a w wielu przypadkach zasoby dopiero teraz zaczynają się odbudowywać, o ile w ogóle.

Ta katastrofa ekologiczna spowodowała oburzenie opinii publicznej, a rybacy, niegdyś bohaterowie swoich społeczności, zostali nazwani "piratami", plądrującymi morza bez myślenia o przyszłości.
To, czego ta furia nie dostrzegła, to fakt, że niemal bez wyjątku przełowienie nie było winą 80% floty łowiącej na małą skalę. Wskazówka jest zawarta w tytule, ponieważ ci, którzy łowią na małą skalę, będą walczyć z przełowieniem na szeroką skalę, ze względu na ich, tak, zgadłeś, małą skalę. Co ważne, rybacy poławiający na małą skalę nie są w stanie odpłynąć na nowe obszary połowowe, jeśli wyniszczą swoje lokalne łowiska, co sprawia, że muszą dbać o to, co mają.

Tak więc pomimo tego, że stanowią oni 80% floty pod względem liczebności, są strażnikami morza i stosują nisko oddziałujące, selektywne narzędzia połowowe w celu zapewnienia jak najwyższej jakości świeżych ryb i skorupiaków, rybacy prowadzący połowy na małą skalę nigdy nie byli w stanie sprawić, by ich głos został usłyszany tam, gdzie ma to znaczenie - na szczeblu państw członkowskich i europejskim. W rezultacie w przeszłości polityka rybołówstwa była kształtowana pod wpływem tylko przez większą skalę, lepiej zaopatrzony i zorganizowany sektor floty, często ze szkodą dla sektora o mniejszej skali.

Rybołówstwo komercyjne na wodach europejskich jest zarządzane w ramach wspólnej polityki rybołówstwa [WPRyb]. Rozporządzenie to jest reformowane co dziesięć lat i pomimo najlepszych intencji, przez wiele dziesięcioleci nadzorowało wspomniane wcześniej zmniejszenie zarówno zasobów rybnych, jak i zatrudnienia związanego z rybołówstwem.

Powszechnie uważano, że ostatni proces reformy, który rozpoczął się w 2009 r. i zaowocował nową WPRyb rozpoczynającą się w 2014 r., był naprawdę ostatnia szansa, żeby to naprawić. Wyjaśnienie szczegółów takiego rozporządzenia wymagałoby serii artykułów, ale wystarczy powiedzieć, że po raz pierwszy w tym procesie zaszły dwie poważne zmiany. Po pierwsze, traktat lizboński wprowadził współdecydowanie. Oznaczało to, że członkowie Parlamentu Europejskiego mieli szansę wpłynąć na wynik procesu reformy, a po drugie rybacy mniejszej skali i ich przedstawiciele, przy wsparciu od organizacji pozarządowych zajmujących się ochroną środowiska, których jest zbyt wiele, by wymienićciężko pracowali, aby ich głos był słyszalny.
Połączenie tych dwóch elementów miało niewątpliwie istotny i w dużej mierze pozytywny wpływ na wynik procesu reform.

Nowa WPRyb i związane z nią rozporządzenia odnoszą się do zapewnienia; godziwego poziomu życia w sektorze rybołówstwa, w tym rybołówstwa na małą skalę; preferencyjnego dostępu dla rybaków zajmujących się rybołówstwem na małą skalę, rybołówstwem rzemieślniczym lub rybołówstwem przybrzeżnym; w państwach członkowskich, w których ponad 1000 statków można uznać za statki rybackie zajmujące się rybołówstwem przybrzeżnym na małą skalę, planu działania na rzecz rozwoju, konkurencyjności i zrównoważonego charakteru rybołówstwa przybrzeżnego na małą skalę; zachęt, w tym o charakterze ekonomicznym, takich jak uprawnienia do połowów, w celu promowania metod połowowych przyczyniających się do bardziej selektywnych połowów .......... oraz do połowów o niewielkim wpływie na ekosystem morski i zasoby rybne; oraz przy rozdzielaniu dostępnych im uprawnień do połowów... Państwa członkowskie stosuje przejrzyste i obiektywne kryteria w tym o charakterze środowiskowym, społecznym i gospodarczym.

Jak dotąd tak dobrze, znowu.

Jednak po wprowadzeniu nowej WPRyb natychmiast stało się jasne, że rzeczywiste wdrożenie środków będzie co najmniej tak samo ważne jak ich pierwotna koncepcja.
Uznając ten fakt i opierając się na rozmachu stworzonym przez rybaków zajmujących się rybołówstwem na małą skalę, którzy byli w stanie zebrać się i przemówić jednym głosem podczas procesu reform, ci sami rybacy oraz wielu innych, którzy dostrzegli pilną potrzebę utrzymania i poprawy zdolności ich sektora do bycia wysłuchanym, utworzyli Zespół Główny, z którego Platforma LIFE powstał.

Podstawowym celem ŻYCIE, Europejscy rybacy o niskim wpływie na środowisko jest zapewnienie jasny i spójny głos na szczeblu UE dla dotychczas milczącej większości europejskich rybaków, którzy działają na mniejszą skalę i stosują narzędzia i metody połowowe o niskim wpływie, ale historycznie nie mieli wyspecjalizowanej i skutecznej reprezentacji w Brukseli, a nawet na szczeblu państw członkowskich.
Zarejestrowany jako organizacja w maju 2014 r, ŻYCIE jest organizacją organizacji, prowadzoną przez wędkarzy, dla wędkarzy. Działanie ŻYCIE odbywa się za pośrednictwem zarządu złożonego z pracujących rybaków zajmujących się rybołówstwem na małą skalę w całej Europie, którzy są przedstawicielami swoich lokalnych społeczności rybackich. ŻYCIE zatrudnia dyrektora wykonawczego, wspieranego przez pracowników z siedzibą w ŻYCIE biura w Brukseli i koordynatorów regionalnych obejmujących obecnie obszary Morza Północnego, Bałtyku i Morza Śródziemnego.
ŻYCIE członkowie obejmują tych rybaków, którzy działają na mniejszą skalę i mają ogólnie niski wpływ na środowisko, ale jednocześnie mają dużą wartość społeczną i ekonomiczną dla społeczności, które wspierają i które ich wspierają. Właściciel zazwyczaj pracuje na pokładzie, podejmują głównie jednodniowe rejsy, mają niską emisję gazów cieplarnianych na kilogram wyładowanej ryby i prowadzą połowy w sposób zrównoważony.

Do tej pory mam nadzieję, że czytelnicy rozumieją, że rybołówstwo na małą skalę o niskim wpływie na środowisko nie jest tylko połowem ryb, a nawet tylko o mężczyznach i kobietach, którzy rutynowo pracują w najbardziej niebezpiecznym środowisku na świecie, aby dostarczyć świeże ryby na stół. [Rybołówstwo nadal jest przyczyną większej liczby obrażeń i zgonów niż jakikolwiek inny sektor przemysłowy]. Chodzi o wiele więcej; nasi rybacy obserwują morze i troszczą się o nie każdego dnia swojego życia zawodowego; często są w centrum programów i inicjatyw środowiskowych; utrzymują przy życiu kulturę i tradycje sięgające ponad 1000 lat wstecz; są zbiornikiem dla niezliczonych pokoleń wiedzy i umiejętności, które raz utracone, nigdy nie zostaną odzyskane i co ważne, często są kręgosłupa wrażliwych społeczności przybrzeżnych, wspierające i wspierane przez nie, utrzymujące miejsca pracy, zarówno na morzu, jak i na lądzie, gdzie często nie ma innej pracy, a także dostarczające jak najświeższe ryby.

Można więc zadać sobie pytanie, dlaczego ich liczba zmniejsza się z roku na rok, dlaczego nadal są często marginalizowane, dlaczego ich marże są często ujemne, podczas gdy zyski na większą skalę gwałtownie rosną i co można z tym zrobić?
Stworzenie ŻYCIA to pierwszy krok na długiej drodze do uznania dla rybaków na małą skalę, o niskim wpływie na środowisko w Europie. Ze startu stojącego w 2014 r, ŻYCIE liczy już ponad 7000 członków, pracujących na ponad 4000 statków i mających swoje siedziby w jednym z 14 nadmorskich państw członkowskich.

Wracając do zreformowanej WPRyb, jednym z przykładów zmian niezbędnych do zapewnienia zrównoważonego rozwoju sektora rybołówstwa na małą skalę w Europie są cele zawarte w art. 17.
Historycznie rzecz biorąc, dostęp do ryb w morzu, przynajmniej dla większości europejskich rybaków, odbywał się poprzez przyznanie kwoty rybnej, części krajowego przydziału, w oparciu o historyczne zapisy połowów.

Problem z tym podejściem w przypadku rybaków prowadzących połowy na małą skalę polega na tym, że często nie mieli oni wymogów lub systemów do rejestrowania swoich połowów, podczas gdy operatorzy większych statków otrzymywali dzienniki połowowe, w których wyszczególniali swoje wyładunki. W niektórych przypadkach wyładunki w dziennikach połowowych były zawyżane w celu zwiększenia dostępu do przyszłych możliwości połowowych. Ta metoda wyraźnie nagradza tych, którzy złowili najwięcej ryb, a w niektórych przypadkach nawet za dużo, pozostawiając flotę łodziową poza tym procesem. To z kolei zapewnia bardzo znaczące zasoby, a tym samym wpływy rybakom działającym na większą skalę i stanowi podstawę błędnego koła, w którym brak zasobów prowadzi do braku wpływu na politykę rybołówstwa, co z kolei prowadzi do konsolidacji kwot w rękach większych graczy. Na przykład w Zjednoczonym Królestwie, podczas gdy sektor łodziowy stanowi 77% floty pod względem liczebności, ma on dostęp do zaledwie 1,5% kwoty Zjednoczonego Królestwa pod względem tonażu.

Sytuacja ta uległa w ostatnim czasie pogorszeniu w wyniku kwota staje się tylko kolejnym towarem do kupienia i sprzedania. Obecny handel kwotami wraz z dobrze rozumianymi, ale niebezpiecznymi inicjatywami mającymi na celu skuteczną dalszą prywatyzację ryb w naszych morzach oznacza, że rybacy prowadzący połowy na małą skalę są często pozostawiani na ścianie portu, nie mogąc złowić ryb, które przepływają obok nich, podczas gdy duże, często zagraniczne statki, wykorzystujące kwoty krajowe, które kupiły lub nabyły dzięki pozornie przeszłym rekordom połowowym, kontynuują połowy.

Artykuł 17 WPRyb wymaga, aby państwa członkowskie uwzględniły kryteria charakter środowiskowy, społeczny i gospodarczy przy przyznawaniu dostępu do kwot połowowych. Gdyby rządy potraktowały to podejście poważnie, a nie tylko gołosłownie, jeśli w ogóle, to bardzo szybko zrewolucjonizowałoby ono sektor. Nagradzałby każdy statek lub grupę statków, które byłyby postrzegane jako prowadzące zrównoważone połowy i które zapewniałyby znaczące korzyści społeczne i gospodarcze, ale dopóki to nie nastąpi, system będzie nadal nagradzał tych, którzy łowią najwięcej, a nie tych, którzy łowią w sposób najbardziej zrównoważony.

Można by pomyśleć, że takie podejście jest po prostu zdroworozsądkowe i to nie tylko dlatego, że mówimy o zasobach publicznych, choć zostały one skutecznie sprywatyzowane i oddane stosunkowo niewielkiej grupie osób. Niestety, o ile i dopóki społeczeństwo zacząć domagać się, aby ten artykuł był rzeczywiście realizowany, to obawiam się, że nic się nie zmieni.

Podsumowując, rybacy mniejszej skali i kobiety nie są problemem, który należy ignorować, ale z uznaniem, wsparciem i sprawiedliwym dostępem do zasobów, może być rozwiązaniem niektórych z wielu problemów, z jakimi boryka się obecnie środowisko morskie. W ten sposób możemy zapewnić więcej miejsc pracy, a nie mniej, więcej ryb, a tym samym utrzymać strukturę często wrażliwych społeczności przybrzeżnych oraz kulturę, tradycje i wartości rybaków, którzy są ich integralną częścią.

♦♦♦