De Controleverordening II

Voorhamer en moer: LIFE vindt het ambitieuze voorstel van de Europese Commissie om de visserijcontroleverordening te wijzigen overdreven normatief en niet geschikt om de lastige problemen op het gebied van vangstrapportage, toezicht en handhaving in de kleinschalige visserij aan te pakken.

Brussel, 19 juni 2018

Brian O'Riordan

LIFE zou graag zien dat bij de tenuitvoerlegging van de nieuwe controleverordening meer wordt uitgegaan van een bottom-up-aanpak, met meer belonen en minder straffen om kleinschalige visserijactiviteiten in de regelgeving op te nemen. De ambities van het voorstel zijn terecht hoog. Ten onrechte wordt de verantwoordelijkheid voor de naleving bij de sector gelegd, zonder dat wordt voorzien in de nodige ondersteunende maatregelen en richtsnoeren om de overgang te vergemakkelijken.

Kleinschalige visserij, het levensbloed van de vergeten Europese vloot, is lange tijd een buitenbeentje geweest in het Europees gemeenschappelijk visserijbeleid (GVB). Kleinschalige visserij (SSF) (vaartuigen van minder dan 12 meter lang die gebruik maken van niet-trekkend vistuig), die in 2015 74% van de actieve vissersvloot uitmaakte, is momenteel niet verplicht om zijn vangsten te melden of zijn positie op zee op te geven. Dit zal veranderen, en drastisch veranderen onder de hervormde controleverordening.

DG Mare heeft onlangs een voorstel tot wijziging van de controleverordening gepubliceerd. In haar nieuwe vorm zal zij aanzienlijke eisen opleggen aan de exploitanten van kleine vaartuigen, met gevolgen voor de wijze waarop zij hun activiteiten uitvoeren. Vermeldenswaard zijn de eisen om een elektronisch logboek bij te houden en om de vangst, per soort, te wegen bij aanlanding. De aanvoer van ongesorteerde soorten wordt alleen toegestaan indien aan strikte voorwaarden wordt voldaan, waaronder weging met behulp van door de autoriteiten van de lidstaat beheerde of gecontroleerde systemen. Dit zal gevolgen hebben voor vele regelingen voor rechtstreekse verkoop, waarbij vis vanaf kleine vaartuigen wordt verkocht terwijl deze zich nog op zee bevinden, en de vangsten bij aanlanding naar de kopers worden verzonden. Kleine marktdeelnemers moeten ook rekening houden met de strenge nieuwe bepalingen inzake overtredingen en sancties, waaronder een nieuw strafpuntensysteem.

In het Commissievoorstel is bepaald dat "alle vaartuigen, ook die met een lengte van minder dan 12 meter, moeten een volgsysteem hebben", en dat "alle vissersvaartuigen met een lengte van minder dan 12 m moeten hun vangsten elektronisch melden".

Een ander belangrijk punt in het voorstel is de afschaffing van de vrijstelling van rapportage in logboeken over vangsten van minder dan 50 kg. Volgens DG Mare is deze vrijstelling "zou tot 350.000 ton vis kunnen overblijven, wat overeenkomt met 6% van de momenteel door EU-vissersvaartuigen gemelde vangsten, ongeregistreerd".

LIFE is ingenomen met de erkenning in het voorstel dat "kleinschalige visserij speelt een belangrijke rol in de Unie, zowel vanuit biologisch, economisch als sociaal oogpunt".. LIFE is het er ook mee eens dat "het is belangrijk te controleren of de visserijactiviteiten en -inspanningen van kleinere vaartuigen in overeenstemming zijn met de regels van het gemeenschappelijk visserijbeleid."

LIFE dringt er echter op aan dat de eisen inzake elektronische melding worden aangepast aan de realiteit van de kleinschalige visserij. De omstandigheden aan boord van kleinere vaartuigen, met name in ongunstige zee- en weersomstandigheden, zijn in de meeste gevallen niet gunstig voor multitasking en manipulaties op kleine apparaten die zowel handigheid als precisie vereisen.

In het nieuwe voorstel wordt benadrukt dat "De lidstaten moeten alle vissersvaartuigen kunnen volgen, ook vissersvaartuigen met een lengte van minder dan 12 meter". en dat "voor schepen met een lengte van 12 meter is het nu mogelijk om mobiele apparatuur te gebruiken die minder duur en gebruiksvriendelijk is".

Wat de verslaglegging betreft, wordt in het voorstel ook opgemerkt dat: "Extra lasten voor kleine marktdeelnemers (kleinschalige vissers) zullen worden vermeden door de invoering van eenvoudige en kosteneffectieve meldingssystemen voor visserijgegevens, waarbij gebruik wordt gemaakt van betaalbare en op grote schaal beschikbare technologieën voor mobiele telefoons".

Tot zover alles goed.

Een belangrijke reden tot bezorgdheid is echter dat een studie in opdracht van DG Mare onder auspiciën van EASME "de voor het elektronisch toezicht op kleinschalige vloten (SSF's) ontwikkelde benaderingen te onderzoeken en goede praktijken op dit gebied voor te stellen" is geschrapt. De bevindingen van deze studie hadden de basis moeten vormen voor de verfijning van de nieuwe visserijcontroleverordening, en hadden een inventaris moeten opleveren van de verschillende betaalbare en op grote schaal beschikbare technologieën voor mobiele telefoonsen technologische oplossingen op maat heeft toegepast voor de meldingsproblemen die zich in de SSF hebben voorgedaan. Bij gebrek aan een officiële verklaring kan alleen maar worden gespeculeerd over de reden waarom deze studie niet is uitgevoerd, en over de vraag of dit al dan niet te maken heeft met de onnodige haast waarmee deze nieuwe verordening erdoor wordt gedrukt.

Het voorstel is gedoemd op dit punt te mislukken tenzij wordt gekozen voor een meer bottom-up benadering van elektronische logboeken voor SSF, met inbegrip van proeven op zee, opleidingscursussen, en financiële steun voor SSF-operatoren om geschikte apparatuur te installeren, te onderhouden en te gebruiken.

Ook moet worden opgemerkt dat de bedoelingen van de Commissie misschien goed bedoeld zijn, maar dat de realiteit is dat we op het moment van schrijven nog ver verwijderd zijn van de mogelijkheid om toegang te krijgen tot de eerder genoemde "eenvoudige en kosteneffectieve meldingssystemen voor visserijgegevens, waarbij gebruik wordt gemaakt van betaalbare en op grote schaal beschikbare mobiele telefoontechnologieën". Het is ook duidelijk dat er momenteel geen systeem op zee lijkt te bestaan dat kan "praten" met de administratieve servers aan land.

De top-down benadering wordt benadrukt in artikel 15, lid 2, waarin staat dat: Kapiteins van uniale visserijvaartuigen met een lengte over alles van minder dan 12 meter verstrekt langs elektronische weg de informatie als bedoeld in artikel 14, aan de bevoegde autoriteit van hun vlaggenlidstaat nadat de laatste visserijactiviteit is beëindigd en voor het binnenlopen van de haven.

De SSF zullen ook moeten voldoen aan de verplichting voor alle categorieën vaartuigen om in het logboek informatie over verloren vistuig op te nemen, met inbegrip van het soort verloren vistuig, de datum en het tijdstip waarop het vistuig verloren is gegaan, de positie waar het vistuig verloren is gegaan en de maatregelen die zijn genomen om het vistuig terug te halen. Vaartuigen van minder dan 12 meter zullen ook de nodige apparatuur aan boord moeten hebben om verloren vistuig terug te halen.

Voor grotere schepen in de sector van minder dan 12 meter, met een dek, met een elektriciteitsvoorziening en met een goed beschut stuurhuis dat ver verwijderd is van de plaatsen waar het vistuig wordt behandeld, kan dit relatief gemakkelijk zijn om aan te voldoen. Kleinschalige vaartuigen in Europa zijn echter meestal 5 tot 7 meter lang en wegen ongeveer 3 ton. Deze vaartuigen hebben geen dek, zullen waarschijnlijk geen stroomvoorziening hebben en hebben weinig te bieden in de vorm van een beschutte ruimte weg van de plaats waar het vistuig wordt behandeld. Het bedienen van een mobiel toestel, hoe betaalbaar of ruim beschikbaar ook, op een bewegend platform onder dergelijke omstandigheden met een natte en glibberige handschoen, met de andere hand aan de helmstok, is op zijn zachtst gezegd een hele uitdaging.

Dergelijke bewerkingen kunnen het gemakkelijkst en doeltreffendst worden uitgevoerd zodra de vis aan land is gebracht, en waarschijnlijk met het grootste effect op de plaats en/of het tijdstip van verkoop. Het is duidelijk onpraktisch voor alle vaartuigen om weegschalen aan boord te hebben, zelfs als dat op een klein vaartuig mogelijk zou zijn, zodat deze eis berust op een schatting van het gewicht van de verschillende soorten die vóór het aanlanden aan boord zijn. LIFE vraagt zich dan ook af welke waarde de melding "op zee" voor de regelgever zou kunnen hebben - en wat voor hardware wordt voorgesteld om exploitanten van VB's in staat te stellen hun vangstgegevens te registreren.

De verordening heeft betrekking op alle kleinschalige vaartuigen. Deze sector telt bijna 62.000 vaartuigen in heel Europa, van de kleinste Griekse eilanden tot de meest noordelijke archipels, en ondanks de hierboven vermelde uitdagingen: waar moet de infrastructuur vandaan komen en wie gaat die betalen om de enorme hoeveelheid gegevens over individuele vaartuigbewegingen, verlies van vistuig, vangstaangiften en de daaropvolgende aanvoeraangiften te verwerken?

En wat gebeurt er als het stuk gaat? In het verleden is gebleken dat de technologie op vaartuigen minder betrouwbaar is dan die op het land. Wat doet de visser in geval van technische defecten? Mag hij de haven of de baai nog verlaten en wat zijn, met betrekking tot de ultraperifere gebieden, de praktische aspecten van het op korte termijn gerepareerd krijgen van de apparatuur?

Je hebt geen voorhamer nodig om een noot te kraken. LIFE dringt er daarom op aan dat, op basis van de aanzienlijke ervaring die de SSF tot dusver met mobiele technologieën heeft opgedaan, meer wordt nagedacht over het afstemmen van rapporteringsmaatregelen op de realiteit van SSF-operaties. De afgelopen jaren zijn de mobiele technologieën met sprongen vooruitgegaan, evenals de vindingrijkheid van de reddingswerkers bij het gebruik en de toepassing van APP's en SMS voor hun behoeften, of het nu gaat om veiligheid op zee, toegang tot webgegevens, het runnen van hun bedrijf of communicatie met de markt.

Mobiele technologieën, EMS, APP's en SMS gekoppeld aan webgebaseerde systemen bieden tal van mogelijkheden om de rapportage te verbeteren, de naleving van de wettelijke voorschriften te verzekeren en tegemoet te komen aan de behoeften van visserijactiviteiten inzake realtime-informatie, het verzenden van noodoproepen, het informeren van markten en het registreren van gegevens voor privégebruik.

Bij de uitvoering van een gewijzigde visserijcontroleverordening moeten evenwel realistische streefdoelen en termijnen worden vastgesteld en moet een flexibele bottom-up-aanpak worden gevolgd om ervoor te zorgen dat alle door de SSF verrichte activiteiten aan de doelstellingen van goed visserijbeheer kunnen voldoen door tijdig de nodige gegevens in het vereiste formaat te verstrekken. Hoe doeltreffend en gebruiksvriendelijk de nieuwe mobiele technologieën ook mogen zijn, als er geen doeltreffende applicatieprogrammeringsinterface (API) is tussen de mobiele technologie en de server die de vangstgegevens registreert, samen met de vereiste infrastructuur om de gegevensstromen te verwerken, zal de verordening eerder een wegversperring zijn dan een routekaart voor een doeltreffend en efficiënt visserijbeheer in Europa.

Last but not least zullen de procedures bij overtredingen worden verscherpt en zullen er gestandaardiseerde minimumboetes worden vastgesteld. Daarnaast wordt een nieuw puntensysteem ingevoerd dat een doeltreffende afschrikking moet garanderen tegen de meest schadelijke gedragingen, die kunnen leiden tot schorsing of intrekking van de visvergunning of van het recht om een vaartuig te besturen.

Wat een ernstige inbreuk is, hangt af van de ernst van de inbreuk in kwestie en moet worden bepaald door de bevoegde autoriteit van de betrokken lidstaat. Er worden 17 activiteiten opgesomd die als ernstige inbreuken moeten worden beschouwd. Het wordt aan de autoriteiten van de lidstaten overgelaten om te beslissen of nog eens 9 activiteiten, afhankelijk van de ernst ervan, als ernstige inbreuken moeten worden behandeld, waaronder "niet-nakoming van de verplichting om gegevens betreffende visserijactiviteiten, waaronder door het volgsysteem voor vaartuigen door te geven gegevens en voorafgaande kennisgevingen, nauwkeurig te registreren en te melden".

LIFE vreest dat de kleinste vaartuigen ten onrechte zullen worden gecriminaliseerd, omdat het voor kleine vaartuigen moeilijk is om aan de nieuwe rapportagevoorschriften te voldoen. Wij zouden graag zien dat er meer stimulansen worden gegeven in de vorm van subsidies en opleidingscursussen en minder sancties en strafvervolging om kleinschalige visserijactiviteiten in de regulerende GVB-structuur op te nemen.

♦ ♦ ♦