fen_06kv4t7j

De 29-jarige Bosco volgt een familietraditie die door zijn grootvader en oudere broer is ingesteld en besloot in 2021 zijn eerste vissersboot te kopen. Daarmee werd hij de jongste zelfstandige visser in Ciutadella in Menorca, Spanje. Na zeven jaar als bemanningslid op de boot van zijn broer besloot hij de sprong te wagen waar veel vissers ooit van dromen; eigen baas worden door schipper te worden van een vissersboot.

"Zelf moeten beslissen waar je de netten uitzet is niet hetzelfde als dat je verteld wordt waar je ze moet uitzetten."zegt Bosco. Maar ondanks de ervaring die hij heeft opgedaan bij het vissen met zijn broer en het geluk dat hij de traditionele ecologische kennis van zijn vissersfamilie heeft geërfd, is schipper zijn van een vissersboot geen gemakkelijke taak, hoe klein en ambachtelijk het vaartuig ook is.

Het gebrek aan generatievernieuwing in de visserij is een groot probleem dat de toekomst van de sector in veel havens in deze regio in gevaar brengt. Zeer weinig jongeren besluiten op zee te gaan werken; het is een zeer onaantrekkelijk beroep voor jongeren, hoewel, zoals Bosco's broer toevertrouwt "Als je het leuk vindt, is het de beste baan ter wereld. Je hebt geen baas, je bepaalt zelf het aantal uren dat je wilt werken en je kunt een goede boterham verdienen.". Degenen die de sprong wagen, zoals Bosco, stuiten op vele obstakels voordat zij voor het eerst de zee op kunnen.

Bosco's eerste stap was het kiezen en kopen van een boot, in dit geval een typische mediterrane llaüt. Zijn budget was beperkt; hij rekende niet op steun van buitenaf, en had alleen zijn eigen spaargeld en dat van zijn partner. Tegenwoordig gaan elk jaar verschillende vissers op de Balearen en aan de Catalaanse kust met pensioen, zodat het gemakkelijk is om een vissersboot met vergunning te vinden. Maar in het geval van Bosco, zoals de meeste jonge vissers, dwong zijn beperkte budget hem om een vrij oude llaüt te kopen. In september 2021 kocht hij de boot van een gepensioneerde visser in de haven van Ciutadella.

Een oude boot kopen betekent meer onderhoud. In dit geval moest de motor gerepareerd worden omdat hij niet wilde starten, en "Het is niet zo gemakkelijk om een betrouwbare monteur op het eiland te vinden, velen werken al met meerdere vissers maar nemen niet per se meer werk aan".deelt Bosco. Anderzijds beschikken vissersboten tegenwoordig over steeds meer technologie, waaronder ten minste een dieptemeter en een GPS. Deze apparaten maken het mogelijk preciezer en vruchtbaarder te vissen, ook al betekent dit een investering.

In september 2021 vertelde Bosco me bijvoorbeeld dat hij graag een computerprogramma zou willen installeren waarmee hij de zeebodem in 3D kan zien, een programma dat veel vissers bij zich hebben, maar hij kan op het eiland niemand vinden die hem het programma wil verkopen, of hij weet niet waar hij het kan kopen. Om een boot op te zetten moet hij een elektricien, een monteur en een schilder zijn, verstand hebben van het repareren van vistuig en de administratieve taken aankunnen die in de visserijsector complex zijn. Gelukkig heeft hij daarbij de steun van de secretaris van het vissersgilde (Cofradia) en zijn partner, een boekhouder en manager. Zo waren de eerste maanden na de aankoop van zijn boot gewijd aan het gereedmaken van de boot en het vistuig: "Elke dag is er een nieuwe verrassing, maar beetje bij beetje kom ik er."zegt hij.

Toen ik hem echter vroeg wat het moeilijkste was om als zelfstandig visser te beginnen, was ik verrast door zijn antwoord: "Ik weet niet hoeveel ik moet vragen (voor mijn vis) om mijn kosten te dekken.". Visser zijn betekent ondernemer zijn, elke boot is een klein bedrijf, het heeft zijn vaste kosten zoals liggelden of leningen, maar ook vele variabele kosten zoals brandstof, onderhoud van de boot, havenbelasting op de vangst en diverse andere belastingen. "Als bemanningslid had ik geen toegang tot de boekhouding van de boot/het bedrijf, ik weet niet precies hoeveel we in rekening brachten omdat ik werd betaald op basis van aandelen, naargelang van wat we vingen".

Geheimhouding in de visserij is een gebruikelijk en genormaliseerd begrip onder vissers. Hoewel in dit geval de schipper met wie hij de laatste 7 jaar samenwerkte zijn broer was, was er toch een soort geheimhouding over de boekhouding van het bedrijf. Een succesvolle visser zijn betekent tegenwoordig niet alleen weten hoe je moet vissen, maar ook hoe je een bedrijf moet verkopen en beheren. In dit verband is het vermeldenswaard dat professionele zeevisserijopleidingen geen opleiding in bedrijfsbeheer, boekhouding, enz. aanbieden. In het verleden speelden vrouwen een belangrijke rol in het beheer van de boekhouding, aangezien zij belast waren met de verkoop van de vis voor de mannen in het gezin. Dit is vandaag de dag niet meer het geval, en hoewel het traditionele gezinsvisserijmodel aan het verdwijnen is, heeft Bosco wel de steun van zijn partner die als boekhouder en administratief manager werkt, "Ik heb geluk dat ik haar steun heb, ze moedigde me aan om mijn eigen boot te kopen."zegt hij.

Op Menorca is er geen vismarkt of veilingsysteem en de verkoop gebeurt rechtstreeks, wat betekent dat elke visser zijn eigen verkoopkanalen moet opzetten en een manier moet vinden om de dagelijkse vangsten te verkopen. "Ik weet nog steeds niet aan wie ik de vis ga verkopen."zegt Bosco. In een zo kleine plaats als Menorca zijn de verkoopkanalen al gevestigd tussen de vissers en de groothandelaars en is het niet gemakkelijk om voor zichzelf een niche te creëren, vooral in de winter wanneer de vraag laag is. De visserij is een sector waar samenwerking en concurrentie naast elkaar bestaan. Als je op zee een ernstig probleem hebt, kun je meestal rekenen op de steun van de andere vissers, maar aan land bestaat deze samenwerking niet altijd.

In april 2022, bij het begin van het kreeftenseizoen in Menorca, en na een winter waarin de boot en het vistuig werden klaargemaakt, begon Bosco officieel met zijn werk. Door het slechte weer kon hij in die eerste maand van het jaar slechts 9 dagen uitvaren. Eind april vertelde hij me dat de tweede dag dat hij wilde uitvaren, zijn motor uitviel en hij de netten moest gaan ophalen met de boot van zijn broer. "Het was een beetje triest om mijn eerste kreeften te vissen met de boot van mijn broer en niet met de mijne, ... maar mijn boot is nu gerepareerd.".

Ik was verrast om te zien dat hij niet alleen op pad ging, zijn zus heeft hem vandaag vergezeld als bemanningslid, ook voor haar is het een eerste keer. Ze heeft nog nooit als vissersvrouw gewerkt en is gekomen om het uit te proberen, vertelt ze me. Ze is niet de enige vissersvrouw in de haven, want twee andere meisjes werken op de boot van hun vader.

Diezelfde dag, eind april, zag ik Bosco voor de vissersvereniging van Ciutadella wachten om zijn vangst te wegen na aankomst in de haven, terwijl hij over zijn dag op zee praatte met Andreu, een andere visser met wie hij een goede band heeft. Hij leek opgewekt hoewel niet helemaal tevreden met zijn vangst; hij heeft "slechts" 4 of 5 kreeften maar ook een paar vissen. Met deze vangsten kun je tenminste je dagelijkse uitgaven dekken! zegt Andreu om hem op te beuren. Het kreeftenseizoen duurt tot eind augustus.

Annya Crane

De voor dit artikel verzamelde gegevens zijn het resultaat van verschillende gesprekken met Bosco in de jaren 2021 en 2022.

Als gevolg van onrechtvaardigheden in het verleden heeft 70% van de Europese vissersvloot geen eerlijke en zekere toegang tot vangstquota en visgronden. Dit vlootsegment is goed voor 50% van de banen in de visserij op zee. Als gevolg van deze onrechtvaardigheden moet de sector terugvallen op "niet-quotasoorten" en is dus beperkt tot slechts 5% van de visvangst van de EU.

In tijden van hongersnood zou de Europese aristocratie over de protesterende armen hebben gezegd: "Als ze geen brood hebben, laat ze dan cake eten". Ook vandaag de dag zeggen degenen met quotaprivileges maar al te vaak: "het quotum is wettelijk van ons, laat ze maar vissen op soorten waarvoor geen quotum geldt", wanneer de kleinschalige vissers een eerlijk aandeel eisen.

Billijkheid is een centraal element van het GVB van de EU (Verordening (EU) 1380/2013). Artikel 2, onder f), bepaalt dat het GVB bij te dragen tot een billijke levensstandaard voor degenen die afhankelijk zijn van visserijactiviteiten, rekening houdend met de kustvisserij en met sociaal-economische aspecten.

Maar voor wie voorrechten en rechten heeft, kan wat eerlijk en billijk is, aanvoelen als onderdrukking.

Vorige week, op Vrijdag 22 april, een webinar met de titel: Conflictpreventie in EU-wateren, werd georganiseerd door 2 Europese onderzoeksgroepen. Het evenement, georganiseerd door de Europese organisaties voor visserij- en aquacultuuronderzoek en MARE verzamelde ongeveer 80 deelnemers. De keynote-presentatie werd gegeven door dr. Marloes Kraan van MARE. Zij gaf een overzicht van de belangrijkste conflictgebieden in de Europese visserij, met de nadruk op beheersaspecten van de grootschalige en kleinschalige visserij in Europa, in de context van verandering (klimaat, blauwe economie, en beleid (Brexit)).

"Aangezien er slechts één beleidskader (GVB) is voor vele, uiteenlopende vloten en er nog veel zal veranderen, komt de bestuurbaarheid onder druk te staan, wat, als het niet op tijd wordt aangepakt, veel basis voor conflicten oplevert", aldus Dr. Kraan. Er zijn aspecten van het toewijzen van ruimte aan diverse uiteenlopende activiteiten (mariene ruimtelijke ordening), maar ook het omgaan met een tamelijk breed beleidskader. "Hoe kunnen we dit voor zijn, en wat moeten we weten?"vroeg ze.

De kwesties die in haar presentatie aan de orde kwamen, hadden voornamelijk betrekking op het toewijzen van toegang tot een openbare hulpbron en het beheren van de activiteiten van degenen die de voorrechten en rechten hebben om deze te exploiteren. Ook werd ingegaan op de bedreiging voor de visserijsector die uitgaat van de klimaatverandering en de ontwikkeling van de blauwe economie, waarbij andere economische belangen steeds meer met de visserij concurreren om toegang tot mariene gebieden.

In een dergelijke context zijn conflicten onvermijdelijk, aangezien de visbestanden en de mariene gebieden openbaar bezit zijn en aangezien een bevoorrechte minderheid het leeuwendeel van de rechten heeft geconcentreerd. Conflicten die ontstaan moeten worden beheerd en er moet worden gezocht naar rechtvaardige oplossingen.

Een billijke oplossing zou zijn dat het GVB een gedifferentieerde benadering zou hanteren voor kleinschalige en grootschalige visserij. Deze suggestie is gedaan in het groenboek over de hervorming van het GVB van 2009, maar is niet overgenomen.

De Low Impact Fishers of Europe vragen om een "eerlijke visserij", d.w.z. een billijke toewijzing van toegangsrechten en inspraak in het beheer van de toegang. Artikel 17 van het GVB zou een mechanisme kunnen bieden om tot een eerlijker visserij te komen. De "grote industrie" verwerpt echter het voorstel om via artikel 17 de nodige alternatieve mechanismen voor de toewijzing van vangstmogelijkheden in te voeren. "Wij hebben wettelijk recht op deze voorrechten" zegt de multinationale Pelagic Freezer Trawler Association (PFA).

"Geen brood (quotasoorten) voor de kleinschalige vissers? Nou, laat ze dan cake eten (niet-quotasoorten)"zegt de PFA.

Waar de machtsverhoudingen zo onevenwichtig zijn en de visserijrechten zo geconcentreerd, is een conflict onvermijdelijk.

Evenals het concentreren van de rechten op vangstmogelijkheden, de "grote industrie" controleert ook de werking van de democratische organen die zijn opgericht om conflicten op te lossen en de sector een stem te geven. Zij zitten de adviesraden, de producentenorganisaties en de nationale visserijstructuren voor en beweren zowel de kleine als de grote visserijbedrijven te vertegenwoordigen.

De Cornelis Vrolijk, een Nederlandse multinationale visserijonderneming regelt nu het Franse nationale visserijcomité en een van de grootste Franse PO's, bijvoorbeeld. Hoe kan een Nederlandse multinational de belangen van de kleinschalige vloot behartigen?

Het gaat allemaal om de markt

Een belangrijk element dat in de presentatie ontbrak, betrof de vismarkt en voorzieningsketen. De visserij staat duidelijk niet op zichzelf, maar is een integrerend onderdeel van de voedselproductie en de toelevering (waardeketen), en levert een hoogwaardig internationaal verhandeld basisproduct op.

Hier in Europa levert onze visserij slechts ongeveer een derde van wat onze consumentenmarkten vragen. De rest is afkomstig van aquacultuur en import. Bijna 50% van wat we eten komt van 5 soorten: Tonijn, Kabeljauw, Zalm, Alaska koolvis, Garnalen

De toegang tot de markten is ook een belangrijke factor en een bron van veel conflicten - nu en in de toekomst - en moet deel uitmaken van de discussie over het beheer van onze visserij. Ook de handel, de verwerking en de detailhandel bepalen hoe de Europese visserij er in de toekomst zal uitzien en waar wij onze vis vandaan halen.

"Blauw voedsel" wordt nu gezien als de weg vooruit, op de markt en op het bord van de consument. Net zoals de Blauwe Economie de visserij aan het verdringen is, zal Blauwe Voeding de plaats innemen van zeevruchten en vis zoals we die kennen. Het omvat alle aspecten van voedselproductie uit mariene organismen - plantaardig en dierlijk, oogsten en aquacultuur, en industriële productie. Blauw voedsel zal massaal geproduceerde blauwe voedselproducten uit algen, eencellige eiwitten en andere niet-traditionele industrieel geproduceerde mariene producten brengen.

Klein is slecht, groot is goed?

Dr. Kraan wees er ook op dat er geen universele definities van kleinschalige visserij bestaan, en dat vangst- en inspanningsgegevens voor grootschaliger visserijactiviteiten weliswaar beter beschikbaar zijn, maar dat sociaal-economische gegevens voor kleinschaliger visserij schaarser zijn.

Er is misschien geen universele definitie, maar het is eigenlijk heel eenvoudig. Als u wilt weten wat kleinschalige visserij is, gaat u gewoon naar de viskade en vraagt u het.

Maar even serieus, De kleinschalige visserij wordt beoefend door duizenden nano- of zeer kleine huishoudondernemingen, die vissen met relatief kleine vaartuigen en passief vistuig, dagelijks de zee opgaan, 10 kilo vis vangen en honderden euro's verdienen. Deze ondernemingen zijn in hoge mate afhankelijk van onbetaalde arbeid voor veel van de administratieve en onderhoudsactiviteiten aan de kust - taken die vaak door vrouwelijke familieleden worden verricht. Zij bieden veel gezinnen met een laag inkomen de mogelijkheid om aan de kust te wonen, met een redelijk comfortabele levensstijl, en ondersteunen een breed scala van nevenactiviteiten.

In tegenstelling tot de grootschalige vloten, die schaalvoordelen kunnen realiseren door verscheidene tonnen vis per keer aan land te brengen en daarmee tienduizenden en honderdduizenden euro's te verdienen, zijn deze kleine ondernemingen afhankelijk van hogere marges op hun kleinere aanlandingen. Om levensvatbaar te zijn, moeten zij rechtstreeks profiteren van de toegevoegde waarde van hun dagverse producten. Zij zijn afhankelijk van het feit dat zij op de markt de prijzen bepalen en niet de prijzen afleiden. De grotere vangsten van de grootschalige vloten hebben een drukkend effect op de marktprijzen, waardoor de levensvatbaarheid van deze ondernemingen wordt ondermijnd. Kleinschalige producten moeten op de markt worden gedifferentieerd. Zij komen immers uit een ander soort productiesysteem.

De vangst met gegevens

Het mag dan zo zijn dat er veel meer vangst- en inspanningsgegevens beschikbaar zijn voor de grootschalige visserij, maar hoe betrouwbaar zijn deze gegevens? Just hoe worden de vangsten, de aanvoer en de visserij-inspanning gemeten? Bij nadere inspectie komen vele gaten in een lek systeem aan het licht. In Denemarken is bekend dat op grote schaal wordt gefraudeerd met de motorcapaciteit, en in Nederland zijn er slechts twee inspecteurs om de honderdduizenden tonnen vis te controleren die elk jaar in Nederlandse havens worden aangeland. Hoe representatief zijn deze gevallen in Europa, waar de regeringen van de lidstaten moeten snoeien in hun begrotingen en visserij geen prioriteit is?

Een andere kwestie die door Dr. Kraan aan de orde werd gesteld, was de relatieve impact van kleinschaligere en grootschaligere vloten. Zij haalde een recent WWF-rapport aan (The Untrawled Truth) waarin staat: "vaartuigen met een lengte over alles van minder dan 12 meter hebben de hoogste waarde aan vangst per gewicht en weinig ruimte aan boord, terwijl ze hoogwaardige en potentieel kwetsbare, bedreigde en met uitsterven bedreigde soorten vangen, zoals blauwvintonijn, zwaardvis of zeezoogdieren en zeevogels."

Een beetje kennis van zaken zou aantonen dat deze bewering gewoon niet waar is. De bedoelde kleine vaartuigen hebben eenvoudigweg geen toegang tot de quota voor blauwvintonijn en zwaardvis. Zij mogen geen blauwvintonijn of zwaardvis vangen, aangezien de grootschalige ringzegenvaartuigen en beugvisserijvaartuigen een quotamonopolie hebben. Zij hebben de hoogste waarde van de vangst per gewicht, omdat zij vooral demersale soorten met een hogere waarde vangen, waaronder schaaldieren. Hun vangsten zijn ook waardevoller, omdat ze verser zijn, dagelijks worden gevangen en verkocht.

In termen van impact, er is weinig vergelijking tussen het effect van deze vaartuigen met passief vistuig, die slechts 5% van de totale EU-vangst vangen, en de grootschaliger trawlervloot, die ze nooit zullen vervangen. 5% ligt immers ruim binnen de foutmarges van de massale aanlandingen van vis uit de grootschaliger vlootsegmenten.

Niettemin hebben kleinschalige vissers het recht te bestaan en hun brood te verdienen op de manier die zij verkiezen - door ter plaatse, in het seizoen, een gezond product te leveren, een brede waaier van nevenactiviteiten te ondersteunen, waaronder toerisme, en gemeenschappen aan de kust te verankeren. Als zij zouden verdwijnen, zouden onze kustgebieden veel armere plaatsen zijn, verstoken van verse, lokaal gevangen vis, kleurrijke vissersboten, kleinschalige sociaaleconomische activiteiten en traditionele culturele evenementen die met de zee worden geassocieerd.

Dat zou een onvervangbaar verlies zijn in termen van plaatselijke kennis, cultureel erfgoed en sociaal-economische kansen.

Een van de problemen waarmee de kleinschalige visserij te kampen heeft, is het gebrek aan een specifieke vertegenwoordiging in de officiële instanties van de beroepsgroep. Dit is met name het geval in Frankrijk, waar de kleinschalige vissers moeite hebben om zich te verenigen en hun belangen te verdedigen. Voor Bertrand Cazalet, secretaris en juridisch adviseur van het Syndicat professionnel des pêcheurs petits métiers d'Occitanie (SPMO - Beroepsunie van Kleinschalige Vissers van Occitanië), zijn organisaties van visserijproducenten (FPO's) een instrument waarin de Europese kleinschalige vissers goed zouden kunnen investeren om hun toekomst veilig te stellen, en met name in het Middellandse-Zeegebied om hun traditionele beheersmethoden, die gebaseerd zijn op polyvalentie en sterke territoriale banden, beter te kunnen verdedigen. Interview.

Dit interview werd afgenomen door LIFE in het kader van het Foodnected project en werd oorspronkelijk gepubliceerd op de Foodnected website.

Wat is een producentenorganisatie voor de visserij? Welke rol spelen FPO's in de EU?

A De telersvereniging (TV) is een specifiek Europees instrument dat in het kader van het gemeenschappelijk Europees beleid is gecreëerdEerst het gemeenschappelijk landbouwbeleid (GLB), daarna het gemeenschappelijk visserijbeleid (GVB). PO's verenigen producenten (vissers, landbouwers, enz.) in een bepaald gebied, vaak in coöperaties, maar ook als andere organisatorische en juridische structuren.

De erkenning van een PO gebeurt op nationaal niveau via een proces waarop de EU toeziet. De PO's worden beschouwd als essentieel voor de verwezenlijking van de doelstellingen van het GVB, en het beheer van hun productie- en afzetactiviteiten wordt aan hen gedelegeerd:

– Productie: omvat de algemene organisatie van de visserijactiviteiten, de toewijzing, het beheer en de controle van de vangstquota en de visserij-inspanning, het beheer van de vergunningen, de opstelling en toepassing van interne regels, de controle en de bestraffing van de leden van de FPO;

– Marketing: omvat de organisatie van de eerste verkoop (in samenhang met visafslagen en havenmarkten), de verbetering van en het toezicht op de traceerbaarheid en de toepassing van sanitaire maatregelen, en de uitvoering van initiatieven om de waarde van de producten in de hele waardeketen te verhogen.

Elke PO moet een jaarlijks of meerjarig productie- en marketingplan waarin alle elementen zijn vastgelegd die de PO nodig heeft om zijn doelstellingen te bereiken onder de voorwaarden die door de Europese verordeningen zijn vastgesteld.

Zijn de mediterrane kleinschalige vissers vertegenwoordigd in de PO's? Zijn er PO's die specifiek zijn voor de kleinschalige visserij in de regio?

Als we het over kleinschalige visserij hebben, hebben we het over relatief kleine boten die al dan niet passief gesleept vistuig gebruiken. In Frankrijk is kleinschalige visserij synoniem met "petits métiers", en in Spanje met "artes menores". Voor de Europese Commissie wordt onder kleinschalige visserij verstaan de visserij door vissersvaartuigen met een lengte over alles van minder dan 12 meter die geen gesleept vistuig gebruiken.

Er zijn een paar voorbeelden van PO's die zich in Europa met kleinschalige visserij bezighouden[1] maar er bestaat geen specifieke PO voor kleinschalige polyvalente visserij in de Middellandse Zee. In Frankrijk bestaan de PO's ofwel uitsluitend uit industriële visserij, ofwel zijn het gemengde PO's waarin verschillende vlootsegmenten vertegenwoordigd zijn. Maar zelfs deze laatste zijn oorspronkelijk opgericht door en staan onder controle van grotere visserijondernemingen. In beide gevallen is het voor de kleinschalige vissers zeer moeilijk om hun belangen erkend en verdedigd te krijgen. In het Middellandse-Zeegebied is meer dan 80% van de kleinschalige vissers niet aangesloten bij PO's. Dit is te wijten aan historische redenen en aan het systeem voor visserijbeheer in de Middellandse Zee, waar de toegang tot de visserij niet in de eerste plaats is gebaseerd op vergunningen en quota.

En hoe is de situatie buiten de PO's in de Middellandse Zee vandaag?

Kleinschalige vissers in de Middellandse Zee zijn voornamelijk individuele schippers wier activiteiten seizoensgebonden polyvalent zijn en dicht bij de kust worden verricht. Met 80% van hen niet geassocieerd in PO's, worden zij ondermijnd door 1) de verzwakking van de Prud'homies (traditionele, op de gemeenschap gebaseerde beheersstructuren die specifiek zijn voor het Franse Middellandse-Zeegebied), waarvan er sommige helemaal niet meer functioneren; 2) de moeilijkheden waarmee sommige visserijcomités te kampen hebbenmet name op departementaal niveau, die moeite hebben om hun capaciteit om hun leden te vertegenwoordigen en voor hen op te treden, op peil te houden; 3) de vermindering van de middelen waarover de Staat en zijn administratie beschikkendie ertoe neigt het beheer van, het toezicht op en de controle van visserijactiviteiten steeds meer aan PO's te delegeren.

Evenzo is er toenemende politieke en professionele druk op vissers buiten de PO's om zich bij bestaande PO's aan te sluitenZij krijgen te horen dat zij minder rechten zullen hebben, dat zij hun track records, hun vergunningen zullen verliezen, dat zij geen recht zullen hebben op Europese fondsen. Vanuit zuiver juridisch oogpunt is dit absoluut onjuist, want er mag geen sprake zijn van discriminatie bij de regels voor de toegang tot de visbestanden en de financiële steun. De Franse staat erkent ook dat het systeem van visserijrechten, dat overwegend gunstig is voor de producentenorganisaties, opnieuw in evenwicht moet worden gebracht, maar dat, aangezien de visbestanden een publiek goed zijn, uit het oogpunt van billijkheid twijfelachtig is[2].

De organisatie "Golion" is een proces begonnen om als PO te worden erkend: waarom?

Golion is sinds 10 jaar officieel actief namens een groep ambachtelijke vissers ("petits métiers") uit de Middellandse Zee, met een bij ministerieel besluit erkende structuur (GIE) voor het beheer van soorten waarvoor quota gelden (blauwvintonijn en zwaardvis). De structuur is geassocieerd met een vakbond, maar is beperkt in zijn werkingssfeer (blauwvintonijn en zwaardvis), in zijn bevoegdheden om visrechten te beheren (vergunningen), en in zijn duur (omdat de structuur om de drie jaar moet worden vernieuwd).

Om uit deze rechtsonzekerheid te geraken en in te grijpen in de hele kleinschalige visserij, hebben wij besloten een proces op gang te brengen om de vereniging Golion als PO te erkennen. Golion, opgericht in 2014, is de eigenaar van een groeps-"huismerk" waaronder de producten van haar leden op de markt worden gebracht. Aangezien de structuur van Golion een economische dimensie omvat, voldoet zij aan de noodzakelijke voorwaarden om een proces voor een PO op te starten, een proces dat zonder enige vorm van openbare of particuliere financiële steun is opgestart.

Wat verwacht je van de erkenning van Golion als een PO?

Het voordeel van een erkenning als PO is in de eerste plaats institutioneleomdat het u in staat stelt om zich beter te organiseren, beter vertegenwoordigd en ondersteund te worden (administratief, technisch en financieel) en dus uiteindelijk beter voor uw rechten op te komen. Met het oog op de toenemende eisen van het GVB en zijn beheersregels zouden wij, als PO's, een structuur hebben die ons officieel gewicht geeft en het recht om door de autoriteiten en de administratie te worden gehoord. Het is ook een manier om de toekomst van onze organisatie als officieel erkende organisatie veilig te stellen.

De kleinschalige visserij zal te maken krijgen met een toenemende druk op haar vangstgebieden, onder meer vanwege de voorwaarden die zijn opgelegd in het kader van het plan voor de westelijke Middellandse Zee (West Med) en de gevolgen daarvan voor de trawlers,[3] wat met name zal leiden tot een verschuiving van de visserij-inspanning naar de kust. De Europese regelgeving zal in haar geheel verder worden aangescherpt en de meest kwetsbare vlootsegmenten zullen als eerste verdwijnen. De "petits métiers" zullen niet in staat zijn de beperkingen en kosten te overwinnen die worden opgelegd door de regels inzake toezicht, controle en bewaking, tenzij zij erin slagen zich te verenigen. In de Franse Middellandse Zee zijn er nog steeds 1.000 kleinschalige vaartuigen buiten de PO's, een feit dat de erkenning van een specifieke PO voor de kleinschalige visserij volledig rechtvaardigt. Een dergelijk initiatief is ook in overeenstemming met de verbintenissen die Frankrijk is aangegaan in het kader van de regionale visserijorganisatie - de GFCM (Algemene Visserijcommissie voor de Middellandse Zee) - en de Regionaal actieplan voor de kleinschalige visserij (RPOA SSF) die de GFCM in 2018 heeft aangenomen.

Welke andere voordelen zou de oprichting van een kleinschalige PO kunnen hebben voor de vissers zelf en voor de visserij in het algemeen?

Binnen de PO, willen we onze mediterrane beheermethoden te verdedigen, die niet per soort maar per gebied, het gebruik van polyvalente technieken en seizoensgebonden diversiteit benaderen. Bij deze vorm van beheer worden de regels vastgesteld naar gelang van de context, de gebieden en de plaatselijke gebruiken. Dit zijn in feite de beheersbeginselen van de Prud'homies, eeuwenoude instanties die noch op nationaal, noch op Europees niveau worden erkend. Deze organen zouden nieuw leven kunnen worden ingeblazen en hun legitimiteit kunnen terugkrijgen door zich aan te sluiten bij een PO voor de kleinschalige visserij.[4]

Kleinschalige polyvalente visserij is over het algemeen een hoofdpijndossier voor managers en wetenschappers, die het gemakkelijker vinden om een gespecialiseerd, monospecifiek systeem van vangstquota of inspanning per boot te modelleren. Vaak wordt kritiek geuit op het gebrek aan toezicht op de kleinschalige visserijinspanning: met een specifieke PO voor de kleinschalige visserij zouden we de visserijactiviteiten kunnen documenteren, vangst-, inspannings- en commerciële gegevens kunnen verwerken, de vissers kunnen ondersteunen en hen beter in de toezichtsystemen kunnen integreren. Alleen een specifieke PO voor kleinschalige visserij zou hiertoe in staat zijn, aangezien de bestaande PO's in de Middellandse Zee de ongeveer duizend vaartuigen die niet bij een PO zijn aangesloten, niet een dergelijk kader kunnen bieden dat uitsluitend gericht op de grote verscheidenheid aan praktijken en kenmerken van de kleinschalige visserij.

Wat is de procedure voor het aanmaken van een PO? Zijn er bijzondere voorwaarden waaraan moet worden voldaan?

Je moet een reeds gevestigde economische structuur van producentenzoals onze economische belangengroepering (GIE), en de representativiteit ervan aan te tonen, met name wat betreft de omvang en de waarde van de vangsten, of wat betreft het aantal vaartuigen. Onze aanvraag is hoofdzakelijk gebaseerd op de criteria van het aantal vaartuigen (85% van kleine vaartuigen in de Middellandse Zee) en van de waarde van de productie, veeleer dan op de geproduceerde hoeveelheden. Wij hebben een aanvraag opgesteld die voldoet aan de eisen die de Franse staat stelt aan de erkenning van PO's. Onze aanvraag telt meer dan 70 bladzijden en omvat de statuten, het huishoudelijk reglement, het presentatiepakket, het productie- en afzetplan, de gegevens van alle vissers (vergunningen, vangsten), enz. Het moet vervolgens worden voorgelegd aan de DIRM (Direction Régionale du Méditerranée), de afdeling van de Franse overheid die de aanvragen op mediterraan niveau onderzoekt. De DIRM brengt vervolgens advies uit en zendt dit advies naar de DPMA (Direction de la Pêche et de l'Aquaculture Marine), de nationale dienst voor visserij en maritieme zaken, die de uiteindelijke beslissing neemt.

En bent u erin geslaagd de vissers te mobiliseren rond de noodzaak om een organisatie voor kleinschalige visserij op te richten?

Dit is de voornaamste moeilijkheid waarmee wij te kampen hebben. Wij beschikken slechts over zeer beperkte middelen om ons doel te bereiken en over geen enkele vorm van overheidssteun. Zoals gezegd, zal onze representativiteit niet worden beoordeeld op basis van de omvang van de vangsten, omdat wij weinig aanvoer en quota hebben, maar op basis van het aantal boten. Wat ons zo bijzonder maakt, is dat wij veel boten vertegenwoordigen in één gebied, de Franse Middellandse Zee. In ons eerste dossier dat bij de DIRM is ingediend, hebben wij 112 schepen, waarmee wij de grootste Franse PO in de Middellandse Zee zouden zijn wat het aantal kleine schepen betreft. Maar dit is niet genoeg, we moeten 150 schepen halen om volledig aan de erkenningscriteria te voldoen. Wij moeten dus nieuwe leden aantrekken en daarvoor moeten wij mensen mobiliseren in de havens, in de Prud'homies, enz. Ons gebrek aan middelen geeft ons een nadeel op lange termijn.

Heb je vertrouwen in de toekomst?

Ik ben vrij zeker omdat we aan de criteria voldoen, en Ik zie geen wettelijke of technische obstakels voor onze aanvraag. Ik denk ook dat de administratie heeft begrepen dat er een professioneel belang bestaat om de "petits métiers" in een PO te structureren. Er zullen steeds minder middelen zijn en steeds meer beperkingen, dus alles wat de autonomie en de capaciteit van de vissers kan bevorderen, is een goede strategie om met de administratie te voeren. Tot slot hoop ik dat de beroepsvertegenwoordigers zich op hun beurt bewust zullen worden van de fundamentele noodzaak om de "petits métiers" te structureren in PO's. Met de komende verkiezingen in de visserijcommissies (die ook de "petits métiers" vertegenwoordigen) zouden we meer gunstige belangstelling voor ons project kunnen wekken en enkele concrete samenwerkingsverbanden tot stand kunnen brengen, zodat we dit voor de "petits métiers" zo belangrijke proces snel kunnen afronden.

Voor meer informatie, klik hier:

Verslag

Cazalet, B en O'Riordan, B. 2020. "The Pros and Cons of Creating Producer Organisations (PO) for Mediterranean Small-Scale Fishers" Low Impact Fishers of Europe. 41 pagina's.

https://lifeplatform.eu/wp-content/uploads/2021/06/LIFE-Producer-Organisations-PO-Guidelines-EN.pdf

Online artikel:

https://lifeplatform.eu/the-pros-and-cons-of-creating-producer-organizations-for-mediterranean-small-scale-fishers/

[1] De "Organizacion de Productores Artesanales de la Lonja de Conil" in CONIL de la Frontera in Andalusië (Spanje), die ongeveer 50 ambachtelijke vissersboten verenigt die gebruik maken van passief vistuig ("artes menores"); FSK (Low Impact Inshore Fishing PO), een van de leden van LIFE in Denemarken, een PO waarin 45 vaartuigen van een aantal kustvisserijverenigingen zijn verenigd; en de PO Estuaire in Frankrijk, een PO die uitsluitend op één soort vist en zich uitsluitend bezighoudt met het beheer van de pootaalvisserij. Zie in: Cazalet, B en O'Riordan, B. 2020. "The Pros and Cons of Creating Producer Organisations (PO) for Mediterranean Small-Scale Fishers." Low Impact Fishers of Europe. 41 blz.

[2] Het nieuwe actieplan van de regering dat in maart 2022 werd gepresenteerd, is weliswaar zeer algemeen, maar wil "de technische ondersteuning van kleine bedrijven stimuleren door de regels voor de verdeling van de quota te hervormen", met inbegrip van "meer aandacht voor de productie buiten de PO's". https://mer.gouv.fr/sites/default/files/2022-03/Plan-action-peche-durable_DP.pdf

[3] Europees beheersplan in het kader van het GVB dat voorziet in een vermindering van de visserij-inspanning met 40% over een periode van vijf jaar (2021-2025) in een afgebakend gebied van de westelijke Middellandse Zee.

[4] Prud'homies dateren uit de Middeleeuwen, zijn sinds 2021 opgenomen in de lijst van het immaterieel erfgoed van Frankrijk en er is een proces aan de gang om ze in te delen in het immaterieel erfgoed van UNESCO.

De Cofradías (vissersgilden) van Ibiza, Sant Antoni & Formentera, het personeel van de plaatselijke visserijgroepen (FLAG's) van Ibiza en Formentera, en het personeel van de raden van Ibiza en Formentera hebben onlangs de oprichting aangekondigd van de "Comisión de Pesca Pitiusa" oftewel het visserijcomité van Piyiusic.

De Pityusic-eilanden (of Pityuses) maken deel uit van de Balearen-archipel in de Middellandse Zee en omvatten Ibiza en Formentera. Annya Crane van LIFE is een antropologe die kleinschalige visserij op de Balearen steunt. "De visserijsector van Pityuses is geworteld in diepgewortelde sociale en culturele tradities." legt ze uit. "Vissen is meestal kleinschalig, geleid door familiebedrijven en uitgevoerd als een dagelijkse kustpraktijk. Er zijn drie vissersgilden in de Pityuses: een in de stad van Ibiza, één in Sant Antoni en één in Formentera. Kleinschalige of ambachtelijke vissers vertegenwoordigen de meerderheid van de vissers op deze eilanden en richten zich op soorten als kreeft, tandbaars, zeebrasem (Dentex dentex), grote amberjack (Seriola dumerili), steenvis, rode schorpioenvis, enz."

In een verklaringlegden de Pityusische vissersgilden uit dat zij een gezamenlijke visserijcommissie hadden opgericht om het lokale visserijbeheer te verbeteren en de toekomst van de beroepsvisserijsector veilig te stellen. Zij plannen een analyse te maken van de huidige toestand van de visserijsector, de geëxploiteerde bestanden en de regelgeving, en een ruimte te bieden voor discussie de verschillende projecten die van invloed zijn op de visserijsector in de Pityuses. Dit comité zal ook een betere coördinatie te bevorderen onder vissers en het bevorderen van maatregelen en initiatieven voor een duurzamere visserij.

Marga Serra van de Cofradía van Ibiza, en een adviseur voor LIFE zal technische steun verlenen. Volgens haar "Met de oprichting van dit comité wordt beoogd een nieuwe stap te zetten op de weg naar meer duurzaamheid. De doelstelling is een sterke sector te hebben, die opgewassen is tegen de nieuwe uitdagingen en moeilijkheden die zich aandienen. Deze lokale Cofradìas hebben al een aantal mijlpalen bereikt, waaronder de uitvoering van de Peix Nostrum merk (een baanbrekend label in de Middellandse Zee met een individueel label voor bepaalde soorten), en het creëren van gereserveerde gebieden voor visserij met een lage impact . Tot op heden hebben de Pityuses 3 van dergelijke marinereservaten en binnenkort zullen er nog twee bijkomen aan de westkant van Ibiza".

Het LIFE-personeel steunt de oprichting van de "Comisión de Pesca Pitiusa" in samenwerking met Stichting Marilles.

Brussel 1 april 2022

De Europese commissaris voor Milieu, oceanen en visserij, Virginijus Sinkevičius, reageert snel op een nieuwe crisis in de visserijsector, maar benadrukt dat het matigen van de stijgende brandstof- en energiekosten niet mag botsen met het bereiken van de Green Deal klimaatneutrale doelstellingen.

De stijging van de brandstof- en energieprijzen als gevolg van de Russische inval in Oekraïne heeft de levensvatbaarheid van de visserijsector zwaar getroffen. De hele Europese waardeketen voor vis, schaal- en schelpdieren wordt door de crisis getroffen: vissers, aquacultuurbedrijven, verwerkende bedrijven en handelsondernemingen. Dit leidt ook tot hogere prijzen voor de consument en maakt de crisis in de kosten van levensonderhoud nog erger.

De afhankelijkheid van de EU van Russische brandstof is ook een indirecte financiering van de vernietiging van Oekraïne door Russische handen. De EU heeft sinds het begin van de invasie 35 miljard euro uitgegeven aan Russische energie, tegen 1 miljard euro ter ondersteuning van Oekraïne.

De Europese Commissie heeft echter snel gereageerd en noodfondsen ter beschikking gesteld in het kader van het Europees Fonds voor Maritieme Zaken, Visserij en Aquacultuur (EMFAF) om de gevolgen van de crisis voor de visserijsector - over de hele linie - te verzachten.

Tijdens een tweede bijeenkomst met vertegenwoordigers van de visserijsector vorige week op 1 april om de zich ontwikkelende situatie te bespreken, heeft Europees commissaris voor Milieu, oceanen en visserij, Virginijus Sinkevičius, de sector eraan herinnerd dat, gezien de huidige ernstige situatie, de Green Deal overgang naar klimaatneutraliteit tegen 2050 des te noodzakelijker is. Maatregelen om de huidige crisis te verlichten mogen geen afbreuk doen aan de verwezenlijking van de klimaatdoelstellingen op langere termijn, zei hij; er mag geen conflict ontstaan tussen het nemen van kortetermijnmaatregelen om de crisis te verzachten en de klimaatambities van de EU op langere termijn.

De Europese Green Deal voorziet in een een klimaatneutraal Europa tegen 2050, met een vermindering van de broeikasgasemissies met 55% ten opzichte van 1990 tegen 2030. Klimaatneutraliteit houdt in dat de uitstoot van broeikasgassen wordt gecompenseerd met de financiering van de uitstoot van broeikasgassen elders.

Tot nu toe zijn er echter er zijn geen commercieel beschikbare kant-en-klare oplossingen waarin de vissersvloten kunnen investeren om hun koolstofvoetafdruk drastisch te verminderen.

De visserij is een energie-intensieve winningsindustrie. Er wordt echter alleen energie gebruikt om te extraheren wat de natuur al heeft voortgebracht. Daarom kan de visserij, in vergelijking met de veehouderij, dierlijke eiwitten op ons bord brengen met een relatief lage koolstofvoetafdruk. Maar dat is slechts één kant van het plaatje. De visserij heeft ook gevolgen voor de voedselketen en de mariene biodiversiteit, vermindert de veerkracht van mariene ecosystemen, verstoort de predator-prooi relatie en verstoort de koolstofvastlegging.

Deze kwesties moeten worden aangepakt in de biodiversiteitsstrategie van de EU, die tot doel heeft de "goede milieutoestand" van mariene ecosystemen te herstellen. Een actieplan voor de instandhouding van de visbestanden en de bescherming van de mariene ecosystemen zal maatregelen omvatten om het gebruik van vistuig dat het schadelijkst is voor de biodiversiteit, ook op de zeebodem, te beperken.

De grootschalige sector heeft gereageerd door een Europese alliantie voor bodemvisserij om te lobbyen tegen hervormingen die hun belangen kunnen schaden.

Meer pijn, maar weinig winst voor kleinschalige vissers door visserijsteun

Een andere conclusie van de vergadering was dat er weliswaar aanzienlijke steun naar de Europese visserijsector gaat, maar dat relatief weinig rechtstreeks bij de kleinschaligere vloot terechtkomt. De inspanningen van de Commissie en de lidstaten zijn vooral gericht op de grootschalige visserij, die het leeuwendeel van de vangst en de economische voordelen oplevert. Echter, er bestaan geen specifieke mechanismen om de strijd van de kleinschaligere visserijvloot met een gering effect in het licht van deze crisis te ondersteunen.

Dit zijn nano- of micro-ondernemingen met relatief lage omzetten - huisnijverheid zo u wilt. In veel gevallen komen zij niet in aanmerking voor BTW-aftrek of belastingvrije brandstof, en moeten zij hun brandstof rechtstreeks aan de pomp kopen. Veel vaartuigen gebruiken ook buitenboordmotoren op benzine. In de meeste gevallen zijn kleinschalige vissers geen lid van een producentenorganisatie en kunnen zij dus geen aanspraak maken op opslagsteun en andere overheidssteun die in het kader van de noodmaatregelen aan de visserijsector wordt verleend.

De kleinschalige visserij zorgt voor 50% van de werkgelegenheid in de visserijsector van de EU, en voor 70% van de vloot. Voor de economische en functionele levensvatbaarheid van de sector wordt in grote mate een beroep gedaan op onbetaalde arbeid, vooral door vrouwelijke familieleden. Hoewel de kleinschalige aanvoer beperkt blijft tot slechts 5% van de vangst, levert zij dagelijks verse vis van hoge kwaliteit aan plaatselijke gemeenschappen, hotel- en restaurantbedrijven, het plaatselijke toerisme, en zorgt zij voor werkgelegenheid en economische en culturele activiteiten waar weinig alternatieven voorhanden zijn.

Gooi het kind niet weg met het badwater

Deze zwaar beproefde familiebedrijven en de vele duizenden rechtstreekse en nevenarbeidsplaatsen die zij verschaffen, kunnen gemakkelijk ten onder gaan als de huidige crisis aanhoudt zonder enig respijt.

Dat zou onvergeeflijk zijn. Kleinschalige, milieuvriendelijke visserij kan een vitaal onderdeel zijn van de noodzakelijke overgang naar de klimaatneutrale toekomst die met de "Green Deal" van de EU wordt nagestreefd - een visserij die weinig impact heeft op het milieu, weinig brandstof verbruikt, een grote sociale en culturele waarde heeft en een topproduct levert.

Wij dringen er bij de Commissie en de lidstaten op aan mechanismen aan te passen om deze vitale sector door de crisis heen te helpen en hem te steunen bij het innoveren van koolwaterstofvrije aandrijving en energiealternatieven.

foto: Annya Crane 

Met de Baltische kabeljauw?

De FuDe vooruitzichten voor kabeljauw in de Oostzee en die van de kleinschalige vissers zijn nauw met elkaar verbonden.

Stockholm, 23 maart 2022. De Visserij Secretariaat (FishSec), een Zweedse non-profit organisatie die pleit voor duurzame visserij op EU- en Oostzeeniveau, organiseert een online evenement op 24 maart om zijn nieuwe verslag over kabeljauw in de Oostzee te presenteren. Het zal de achteruitgang van de kabeljauw in de Oostzee verklaren, waarbij verschillende factoren (biologie, visserij en beheer) worden onderzocht en aanbevelingen worden gedaan voor het herstel van de soort.

Als vertegenwoordiger van kleinschalige vissers met een lage impact (SSF), die 90% van de vloot en 65% van de banen in de visserij in de Oostzee uitmaken, heeft FishSec LIFE uitgenodigd. op het verslag te reageren en zijn mening te geven over de toekomst van de kabeljauw in de Oostzee en het beheer ervan. Christian Tsangarides, de coördinator voor de Oost- en Noordzee van LIFE, zal ons platform vertegenwoordigen.
Sinds de sluiting van de iconische kabeljauwvisserij op de Canadese Grand Banks in 1992 is kabeljauw een soort die synoniem is geworden met overbevissing en slechte beheersbeslissingen. In de Oostzee is de gerichte kabeljauwvisserij momenteel gesloten omdat de populaties er zo slecht aan toe zijn:

De instorting van de kabeljauw in de Oostzee heeft, samen met de ondergang van verschillende andere visserijtakken, enorme gevolgen gehad voor de middelen van bestaan van de ambachtelijke vissers. Rond de Oostzee zijn kleinschalige vissers sterk afhankelijk van kabeljauw en de daling van de vangstmogelijkheden heeft ernstige sociaal-economische gevolgen voor de plaatselijke gemeenschappen - zie voor meer details https://lifeplatform.eu/please-give-baltic-cod-and-small-scale-low-impact-fishing-a-chance/.

Volgens Christian Tsangarides "was de kabeljauw in de Oostzee niet voorbestemd om in te storten. Terwijl milieufactoren het probleem hebben verergerd, heeft wanbeheer deze door de mens veroorzaakte ramp veroorzaakt. Zal de kabeljauw zich herstellen? Momenteel lijkt het onwaarschijnlijk. Zolang de EU haar beleid voortzet dat erop gericht is te vissen op de maximale duurzame opbrengst voor alle bestanden, inclusief prooisoorten, zullen roofdieren zoals de kabeljauw zich niet herstellen.

Om de problemen voor het herstel van de kabeljauw te verergeren, werken de Baltische lidstaten momenteel aan een gedelegeerde handeling om het teruggooien van schol, die samen met kabeljauw wordt gevangen, te legaliseren, een perfect voorbeeld van het soort besluit dat tot de instorting van de kabeljauwbestanden heeft geleid en onherstelbare schade toebrengt aan de kleinschalige visserij met geringe impact.

Het is tijd om het bestand gezamenlijk te beheren, zodat de vissers wier middelen van bestaan afhankelijk zijn van het succes van het bestand, samen met de beheerders aan tafel zitten wanneer beslissingen worden genomen. Bovendien moeten we voor een gedifferentieerde aanpak kiezen: de grootschaligere visserijactiviteiten moeten weg van de kabeljauw, en er moet een beperkte kleinschalige visserij met weinig impact worden gehandhaafd om de kleinschalige vloot in staat te stellen te overleven."

Een hernieuwd engagement: tien jaar na dato vernieuwt Low Impact Fishers of Europe (LIFE) zijn engagement om Europese kleinschalige vissers te verenigen voor een eerlijke visserij, gezonde zeeën en levendige gemeenschappen.

Brussel, 5 en 6 november 2021: Vertegenwoordigers van 26 organisaties uit 15 Europese landen hebben deelgenomen aan een virtueel "Fisher Forum" en een algemene vergadering, georganiseerd door de Low Impact Fishers of Europe (LIFE). De vergadering vierde het negenjarig bestaan van LIFE en hernieuwde haar engagement voor de zaak van kleinschalige visserij met een lage impact.

Dit was de eerste keer dat de leden van LIFE bijeenkwamen sinds oktober 2016 tijdens het derde Europese congres over ambachtelijke visserij in Warschau en het was bijna 10 jaar geleden dat LIFE van start ging tijdens het eerste congres over ambachtelijke visserij in Brussel in 2012. Het bood de gelegenheid om de geboekte vooruitgang te evalueren en de uitdagingen voor de komende periode te bespreken.

De algemene vergadering van LIFE keurde een nieuwe raad van bestuur van 10 leden goed, gebaseerd op hun representativiteit in de 3 werkgebieden van LIFE - 3 uit de Oostzee en de Noordzee, 3 uit de Atlantische Oceaan (Noord en Zuid) en 4 uit de Middellandse Zee en de Zwarte Zee. De leden van LIFE hebben ook een vijfjarenstrategie (2021-2025) en de herziene statuten en het huishoudelijk reglement van LIFE geëvalueerd en goedgekeurd.

In zijn hoedanigheid van senior adviseur en als een van de oprichters van LIFE, vertelde Jeremy Percy over de stappen die hebben geleid tot de lancering van LIFE, te beginnen in 2009 met het "Groenboekproces" over de hervorming van het GVB. Hij benadrukte hoe kleinschalige vissers zich toen hadden kunnen verenigen dankzij de afstemming van sociaal-economische en milieubelangen die gericht waren op een zinvolle hervorming van het GVB. In de toekomst is het voor LIFE van vitaal belang om synergieën en strategische allianties met gelijkgestemde belangen op te bouwen om gemeenschappelijke doelen te bereiken.

Brian O'Riordan, uitvoerend secretaris, gaf vervolgens een overzicht van de vooruitgang van LIFE sinds 2012 en de belangrijkste bereikte mijlpalen. De belangrijkste uitdagingen om de toegang tot hulpbronnen en visgronden enerzijds en de toegang tot markten anderzijds veilig te stellen, blijven de belangrijkste focus van het werk van LIFE.

Om deze barrières te doorbreken en een gelijk speelveld en een eerlijke visserij tot stand te brengen, zijn zowel pleitbezorging op EU- en nationaal niveau als directe capaciteitsopbouw bij de vissers zelf nodig. Deze laatste aspecten werden belicht door Marta Cavallé, de mediterrane coördinator van LIFE, in 2 presentaties over gezamenlijk beheer en over een relatief nieuw project van LIFE met de naam "Foodnected".

Cavallé benadrukte dat medebeheer een centrale rol speelt in de missie van LIFE om de gezondheid van de Europese zeeën te herstellen door middel van beter bestuur, om vissers uit de periferie naar het centrum van de besluitvorming te brengen en om de drie pijlers van duurzaamheid te versterken. Het Foodnected-project is bedoeld als pionier van alternatieve, duurzamere, gelokaliseerde en eerlijke voedselsystemen, gebaseerd op de gedeelde waarden van kleine visproducenten en consumenten, waarbij de vissers een eerlijke prijs krijgen en de consumenten een vers en duurzaam product van hoge kwaliteit.

O'Riordan presenteerde vervolgens een lijst van kernpunten die LIFE in overweging moet nemen bij de herziening van het gemeenschappelijk visserijbeleid (GVB) in 2022. Hij wees erop dat het systematisch falen van de uitvoering van het GVB onevenredig grote gevolgen heeft voor kleinschalige kustvissers met een geringe impact, en de duurzaamheid van visserijgemeenschappen en de natuurlijke hulpbronnen waarvan zij afhankelijk zijn, ondermijnt. Verscheidene deelnemers toonden zich bezorgd over de noodzaak om hun visserijgebieden te beschermen tegen de invasies van grotere, machtigere visserijactiviteiten; dat een kustvisserijgebied moet worden gereserveerd voor kleinschalige visserij met een geringe impact in het kader van een regeling voor gezamenlijk beheer, met een gedifferentieerde aanpak van het beheer van grootschaliger off-shore visserij en kleinschaliger kustvisserij.

Vervolgens konden de leden van LIFE hun zegje doen. "De leden van LIFE zijn het levensbloed van LIFE, die leven geven aan LIFE en zonder wie de acties van LIFE geen betekenis zouden hebben." aldus O'Riordan, "zij bieden kracht in aantal, kracht in verscheidenheid en kracht in diepte". De korte videopresentaties van de LIFE-leden lieten zien hoeveel kleinschalige vissers met weinig impact gemeen hebben, ondanks verschillen in cultuur, geografie, zeebekken en ecoregio.

In wezen gaat het bij low impact fishing om het gebruik van het juiste vistuig, op de juiste plaats en op het juiste moment, om een levensvatbare en duurzame visserij te waarborgen, die wordt geschraagd door de missie van LIFE om Europese kleinschalige vissers te verenigen in een eerlijke visserij, gezonde zeeën en levendige gemeenschappen.

Met voldoende steun en gelijke voorwaarden kan de kleinschalige visserij met geringe impact een belangrijk deel van de oplossing vormen voor de problemen waarmee de Europese zeeën te kampen hebben.

Presentaties van onze leden:

Andere belangrijke documenten en presentaties:

Verklaring van LIFE over de uitvoering van het gemeenschappelijk visserijbeleid

Presentatie over medebeheer (Marta Cavallé)

Presentatie van Foodnected (Marta Cavallé)

LIFE van 2012 tot 2021 (Brian O Riordan)

LIFE History (Jerry Percy)

Vereniging ter bescherming van vissers uit Sleeswijk-Holstein NL

Vereniging ter bescherming van vissers uit Sleeswijk-Holstein DE

De GFCM en de Vrienden van SSF zijn verheugd het 2022 programma aan te kondigen van de SSF-forum!

Het SSF Forum, dat in 2020 van start is gegaan, is een ruimte waar kleinschalige vissers uit de hele Middellandse Zee en de Zwarte Zee samenkomen om kennis te delen, beste praktijken uit te wisselen en hun capaciteit op te bouwen om het hoofd te bieden aan de vele gemeenschappelijke uitdagingen waarmee zij zowel op zee als in een ruimere context worden geconfronteerd.

Belangrijke thema's die dit jaar tijdens de opleidings- en onderwijsworkshops aan bod zullen komen, zijn onder meer het belang van gegevensverzameling voor de besluitvorming over de visserij, en de manier waarop kleinschalige vissers hun betrokkenheid daarbij kunnen vergroten en vollediger kunnen deelnemen aan de planning van het beheer. Innovatie in waardeketens staat ook in de schijnwerpers - met name waar het vissers mogelijkheden biedt om waarde aan hun producten toe te voegen zonder dat zij de hoeveelheid vis die zij aanlanden, hoeven te verhogen. Diversificatie kan ook nieuwe inkomstenstromen voor vissersgemeenschappen creëren, en er zal een workshop worden gehouden over visserijtoerisme en andere manieren waarop vissers het inkomen dat zij uit hun vangsten halen, kunnen aanvullen.

Naast sessies over het promoten van de volgende generatie vissers en updates over GFCM-onderzoeksprogramma's voor het beheer van belangrijke commerciële soorten zoals rapa wulk en Europese paling, wil het SSF-forum het Internationale Jaar van de ambachtelijke visserij en aquacultuur vieren. 

Het programma van vorig jaar omvatte 12 online workshops die meer dan 240 deelnemers trokken, van wie meer dan 90 procent de sessies "zeer nuttig" vond en zei dat ze het geleerde waarschijnlijk op hun werk zouden toepassen. De voor 2022 geplande activiteiten bouwen voort op dit succes, met als extra mogelijkheid dat later in het jaar face-to-face-uitwisselingsevenementen plaatsvinden, afhankelijk van de beperkingen van COVID-19.

De kleinschalige visserij is allesbehalve een klein onderdeel van de visserijsector in de regio. De 70 300 vaartuigen maken 84% van de totale vloot uit, en de 150 000 banen die zij bieden, vertegenwoordigen 60% van alle functies aan boord. In talloze gemeenschappen in de hele Middellandse Zee en de Zwarte Zee speelt de kleinschalige sector een vitale sociaaleconomische rol. 

Daarom is het zo belangrijk de capaciteit van kleinschalige vissers en viswerkers te ontwikkelen om doeltreffender en duurzamer te kunnen werken, en hun deelname mogelijk te maken aan beheers- en besluitvormingsprocessen die hun bestaansmiddelen beïnvloeden. Met deze doelstellingen voor ogen speelt het SSF Forum een sleutelrol in de inspanningen van de GFCM om de kleinschalige sector in de regio mondiger te maken.

U kunt meer te weten komen over het SSF-forum door te klikken op hier

De Low Impact Fishers of Europe (LIFE) roept de Raad van Ministers op om geen sluiting van alle palingvisserij in 2022 in te stellen, zoals aanbevolen in het ICES-advies van 4 november 2021. Dit is niet nodig; het zou contraproductief zijn en meer kwaad dan goed doen.

Er zijn veeleer "slimme maatregelen" nodig om de fluviatiele continuïteit van bron tot zee te garanderen, maatregelen om te voorkomen dat aal wordt gedood door waterkrachtcentrales en industriële wateronttrekking, en een einde te maken aan de illegale vangst van, handel in en handel in aal.

Eventuele beperkingen op de aalvisserij moeten in verhouding staan tot het effect van de visserij. De vangsten op zee veroorzaken naar schatting slechts 3% aan aalsterfte en de zeevisserij heeft relatief weinig invloed op de biomassa van de schieraal of op zijn vermogen om de paaigronden in de Sargassozee te bereiken.

Elke aanscherping van de maatregelen die verder gaat dan de huidige, zou ingrijpende gevolgen hebben voor de levensvatbaarheid van de kleinschalige visserijvloot in de Oostzee.

In de Oostzee zijn kleinschalige vissers goed voor meer dan 60% van de werkgelegenheid in de visserij en meer dan 90% van de vloot naar aantal vaartuigen, waarbij hun vangsten bestemd zijn voor directe menselijke consumptie. Maar zij snakken naar lucht. Hun mogelijkheden worden steeds meer beperkt. Het verdwijnen van en de beperkte toegang tot cruciale visbestanden - met name kabeljauw, haring en paling - in combinatie met toenemende concurrentie van roofdieren zoals zeehonden en aalscholvers, ondermijnt de levensvatbaarheid van hun middelen van bestaan.

De palingvisserij is een belangrijke aanvullende activiteit en bron van inkomsten voor kleinschalige vissers in de Oostzee, zonder welke hun levensonderhoud niet langer levensvatbaar zou zijn.

Er zijn tekenen dat de aalverordening van de Europese Unie (tot vaststelling van maatregelen voor het herstel van het bestand van Europese aal), die sinds 2009 ten uitvoer wordt gelegd, wellicht werkt. Sinds 2011 lijkt de dramatische achteruitgang van de aalpopulaties (90% in enkele decennia) tot staan te zijn gebracht, en sinds 2013 vertonen de uitzetprogramma's voor aal een stijgende lijn. Volgens Willem X. Dekker, een gerenommeerd palingbioloog: "We zijn er niet zeker van dat de aalverordening werkt, maar we weten wel dat het verwachte effect optreedt."

Volgens DG Mare: "in de lidstaten die een uitgebreid beheersplan voor aal hebben ontwikkeld, is de aalverordening ((EG) nr. 1100/2007) doeltreffend geweest.

Jarenlang hebben palingvissers zich beziggehouden met instandhoudingsmaatregelen, gebaseerd op het vangen en vervoeren van paling om te voorkomen dat deze verstopt raakt door dammen of beschadigd wordt door waterkrachtinstallaties. Europa telt 12 miljoen dammen - één per 400 meter water. Het zijn deze barrières voor de migratie van de aal en de schade die wordt toegebracht aan de habitats van de aal, waaronder de drooglegging van wetlands, die tot de belangrijkste oorzaken behoren van de achteruitgang van de aalstand.

Zeevangsten hebben een marginaal effect op de Europese aalbestanden - zij veroorzaken slechts 3% van de totale sterfte. In 2018 concludeerde DTU Aqua dat de vangst van volwassen aal in

de zeegebieden heeft relatief weinig invloed op de biomassa van schieraal. Predatie en andere antropogene effecten zijn echter verantwoordelijk voor bijna 50% van de aalsterfte. Bovendien zijn de larvale stadia van de Europese aal het voorwerp van grootschalige illegale vangst, handel en afzet, die worden omschreven als de grootste natuurmisdaad in Europa.

Dit is niet om de kwetsbare situatie van de Europese aal te bagatelliseren. De soort wordt door de Internationale Unie voor Natuurbehoud (IUCN) als ernstig bedreigd beschouwd. De soort is ook opgenomen in bijlage II van CITES en in het Verdrag inzake de bescherming van trekkende wilde diersoorten (CMS). Er moet dringend actie worden ondernomen om de Europese aal uit de gevarenzone te halen.

In 2017 adviseerde LIFE een 5 punten planwaar we ons vandaag aan houden. Dit omvat:

- Invoering van een alomvattende vangstdocumentatieregeling voor Europese aal - voor alle stadia van zijn levenscyclus;

- Meer inspanningen om de illegale vangst, handel en verhandeling van aal tegen te gaan.

- De migratie van aal vergemakkelijken door de fluviatiele continuïteit van bron tot zee te verbeteren - onder meer via "slimme maatregelen" op basis van de migratiegewoonten van de aal.

- Reserveer de glasaalvisserij uitsluitend voor uitzetdoeleinden

Sluiting van de aalvisserij zou volgens LIFE contraproductief zijn. Een doeltreffende controle en toezicht op de legale palingvisserij en -handel zou wetenschappers en regelgevers een belangrijke bron van informatie over de dynamiek van de palingvisserij verschaffen. Het zou ook helpen om de aandacht te vestigen op illegale palingvangst en -handel en deze aan het licht te brengen.

Volgens Andrew Kerr van de Sustainable Eel Group: "Als we de visserij sluiten, zullen we de paling niet redden. We zullen de rivieren openstellen voor ongecontroleerde stroperij - op grote schaal en op een ongelooflijke basis...".

Laten we dus alstublieft de visserij behouden, de Europese aal in stand houden en de kleinschalige vissers redden.