Volgens mijn berekeningen is het 34 jaar geleden dat ik voor het laatst het kleine kiezelstrand, voorbij de scheepswerf van Felixstowe Veerbootin mijn vertrouwde "Bullseye" dijlaarzen en klom aan boord van de bijboot die als tender bij Dougie Goodall's vissersboot "Swallow II" lag. Toen we naar de aanlegplaats roeiden, besefte ik niet dat deze glorieuze vroege zomerochtend in 1982 mijn laatste tocht in vele, vele jaren zou zijn. De laatste scène van een jeugd die getuige was geweest van de beproevingen van onze lokale kustvissers en die de passie voor de sector en zijn deelnemers, die ik nu zo sterk voel, had gevormd en vertegenwoordigd.

Tijdens de zomers waarin ik op krab en kreeft viste en de winters waarin ik met de beug op kabeljauw en rog viste, bracht ik de kostbare uren van mijn vakanties en weekends op zee door in een open motorboot, zonder marifoon en zonder reddingsvest, EPIRBgeen GPS, mobiele telefoon of quota, wat betekent dat we visten wat we wilden waar we wilden. Voor mij een perfect idyllisch (zij het vaak verarmd) bestaan, waar alleen het einde van mijn schooltijd het einde van betekende, omdat ik er een aangeboren liefde voor zeevruchten door kreeg en bovendien een diep en diep respect voor hen die niet alleen de dagelijkse grillen van het weer, het tij en het seizoen doorstaan, maar ook de complexe en vaak dolende handelingen van de Gemeenschappelijk visserijbeleiddie door de ambtenarij met strenge en vastberaden handhavingsmechanismen is uitgezet.

Maar ik ben er weer, met een oliejasje aan en met de grootste grijns op mijn gezicht als ik naar de Valerie Ann (IH322) roei op uitnodiging van Under 10m schipper Ed Butters, om nog een keer te stomen vanaf dit kleine maar geliefde, verweerde en verweerde juweeltje van de erfgoedkust van Suffolk, op jacht naar de eerste kreeften van het nieuwe seizoen.

Felixstowe Ferry, een zuidelijk en soms over het hoofd gezien neefje van de veelgeroemde vakantiebestemmingen Aldeburgh en Southwold, met zijn rijke maritieme geschiedenis, straalt een eclectische en individuele charme uit die duizenden bezoekers het hele jaar door op bedevaart trekt, zowel over zee als over land. Het ligt twee mijl ten noorden van zijn uitgestrekte en dominante commerciële buur, de Haven van Felixstowedat momenteel een van de grootste containerterminals ter wereld heeft, zijn onderliggende allure komt ongetwijfeld voort uit zijn tijdloze en onvervalste eenvoud en het feit dat de ontwikkeling in de loop der jaren is getemperd. Er bestaat hier een individuele en zelfs zeer autonome gemeenschap met een kerk (St Nicholas), een café (De veerboot) en twee cafés.

John White, visser, botenbouwer en nu havenmeester vertelt me precies wat 70 jaar als inwoner van Ferry en visser voor hem heeft betekend en hoe de tijden zijn veranderd. "Mijn ouders zijn na de oorlog hierheen verhuisd toen mijn vader de koopvaardij verliet," herinnert hij zich. "Hij begon hier te vissen en ik heb altijd deel uitgemaakt van die scene."

De toenmalige vissersvloot, een steunpilaar van de gemeenschap, telde veel meer schippers en bemanning, maar ook nu nog is een aanzienlijk aantal actief vanuit de monding van de Deben, met momenteel negen fulltime geregistreerde vaartuigen. "Natuurlijk", vervolgt John, "hebben we tegenwoordig meer boten die hier commercieel vissen dan Lowestoft." Een wrang feit, als je kijkt naar de historische status en het belang van het beroemdste handelsmerk van de Oostkust, maar nu uitgebluste vissershaven.
De jachtbouw en de daarvoor benodigde diensten spelen een steeds belangrijkere rol in de economie. Bezoekende Britse zeilers en zeilers uit het nabijgelegen België (slechts 80 mijl), Nederland en Frankrijk komen regelmatig langs voor voorraden en brandstof of gewoon om te genieten van het prachtige landschap van de omringende kustlijn en het platteland van Suffolk met uitzicht op de rivier naar andere aanlegplaatsen in Ramsholt, Waldringfield en Woodbridge. Het middelpunt is de bekende en veel gefotografeerde aanlegsteiger, waar de veerboot al generaties lang vaart, laatst nog bevaren door John en daarvoor door zijn schoonvader en de gerespecteerde plaatselijke figuur Charlie Brinkley, die reizigers een cruciale, tijdbesparende overtocht biedt naar Bawdsey aan de noordelijke oever en nog steeds enorm populair is bij wandelaars en fietsers.

"We krijgen in de loop van het jaar honderden schepen op bezoek", zegt John enthousiast. Als havenmeester fungeert hij ook als loods voor bezoekers die hulp nodig hebben om hun schip veilig in de Deben te brengen. Faciliteiten in overvloed ook voor liefhebbers van motor- of zeilvaart. De zeilclub is goed gevestigd met een bloeiend ledenbestand en de Veerbootwerf Het biedt reparaties, afmeren, chandlery en ligplaatsen, en bouwt nog steeds een aantal boten, van eenvoudige rubberboten tot de prachtige lijnen van moderne vissersboten van 26 voet, waarvan er momenteel een in de werkplaats ligt, die dit jaar wordt afgebouwd en bestemd is om hier te blijven vissen, waarmee een waardige traditie van de productie van kwaliteitszeeboten wordt voortgezet, waarop Andrew Moore en zijn team van de Felixstowe Ferry-werf terecht trots zijn.

Terwijl we de ligplaats verlaten en gestaag tegen het jonge vloedwater in naar de kreeftengronden varen, waar Ed's potten liggen te vissen, merk ik dat de kiezelstranden en -kuilen die de rivieringang markeren, aanzienlijk zijn verschoven sinds mijn dagen hier op het water. Ed wijst op de diepte van het water waar we doorheen moeten, op de sounder en geeft de positie aan van de boeien die John voortdurend controleert om er zeker van te zijn dat ze altijd de veiligste vaarroute aangeven.
"Bij hoog water kunnen we met onze diepgang nog steeds over de bar heen," legt Ed uit, "maar je wilt niet te kort komen als je thuiskomt met een boot vol vis en weinig vrijboord, dus het loont om voorzichtig te zijn."

Eerder herinnerde John me eraan dat in de zomer de ondergelopen kiezelbar met zijn verwarde water scholen sluwe baarzen herbergt, die staan te trappelen om verleidelijk kunstaas te slikken, hoewel dit nu recreatief beperkt is sinds de handhaving van de nieuwe vangstvoorschriften in januari.

Nu op weg naar het noordelijke kustgebied, plaatselijk bekend als East Lane, het bekende herkenningspunt van Bawdsey Manor doemt op aan bakboord, zijn torens en vleugels waren ooit gastheer voor het team onder leiding van... Robert Watson-Watt en zijn kritische uitvinding van de radar in oorlogstijd, die vreemd genoeg symbolisch lijkt als we voorbij varen, in de richting van de eerste dahn (markeringsboei).

Met kreeften als onze belangrijkste prooi is Ed benieuwd wat zijn potten zullen opleveren, want hij heeft sinds Pasen geen vangst meer binnengehaald - een voortdurende storm houdt hem sindsdien aan wal. "Misschien zijn er een paar verplaatst", zegt hij. "Ik schiet ze in rijen en elke eindpot is een zwaardere om als markering te dienen." De dahns komen in zicht en ik herinner me dat met het sterke getij dat nu loopt, het vistuig vaak "onderloopt" en weer in zicht komt als het afneemt richting hoogwater.
Kreeften zijn er de laatste jaren in overvloed geweest, hoewel niet in zulke aantallen als John White en zijn vader zagen vlak na de Tweede Wereldoorlog, toen een gebrek aan visserij een massale aanwas en een lage sterfte voor die soort betekende. Nu is de druk echter weer groot, aangezien de beperkte gebieden voor de ontwikkeling van het nabijgelegen windmolenpark en de daarmee gepaard gaande bekabeling ertoe hebben geleid dat de vissers zich op steeds kleinere plekken moeten begeven, waarbij op de meer productieve plekken vaak afzonderlijke vistuigen worden geschoten. Terwijl Ed de eerste pot binnenhaalt, wordt mij verteld dat het vistuig momenteel als "single" wordt gevist, terwijl ze later in het seizoen, als er meer vis op de grond zit, tot "shanks" worden gemaakt en acht potten op een rij worden gevist.
  

Niets bij de eerste trek, maar de tweede pot levert een blijvertje op, net boven de schaal van zijn schild, nog een bij de derde en een selectie van hanen en hennen krabben verschijnt ook terwijl we trekken, voornamelijk op de moddere grond, terwijl de kreeften de schonere rotsen domineren.
Met verschillende kreeften in de doos ga ik aan de slag met het banderolleren van de scharen terwijl Ed ze binnenhaalt, zodat ik tenminste iets bijdraag aan de ochtend. Ik vind het bemoedigend om te zien hoeveel kleinere, ondermaatse vissen (of "Nancies" zoals mijn vader ze altijd noemde) we ongedeerd in het water terugbrengen. Nog één "vervelling" voor deze exemplaren en ze gaan zelf aan land.

Ed en zijn broer Rob (vanochtend ook op kabeljauw en rog aan de horizon) verkopen het grootste deel van hun vangst lokaal. Dave Hicks van Springtij Vissenbij de aanlegsteiger, koopt zoveel mogelijk lokale vis en schaaldieren van de Butters en de andere vissers van de Ferry. Het grootste deel van de restanten reist de 50 mijl over de weg naar de veilingen in Lowestoft. Dave's bedrijf bij de Ferry is een volgende stap op de duurzaamheidsladder van deze levendige kleine gemeenschap, omdat klanten het hele jaar door naar zijn hut komen om een reeks verse zeevruchten van topkwaliteit te kopen.

De wind wordt frisser als de zon opkomt en Ed schiet vakkundig alle potten weer in hun juiste rijen en voorziet ze van de standaard gezouten haring die hij maanden eerder in dezelfde wateren heeft gevangen. De kustzeeën van deze kust zitten momenteel vol met haring, hoewel ze momenteel weinig aftrek vinden, omdat ze na het paaien zijn "opgebruikt" en alleen hongerige kabeljauw en zeebaars eten voordat ze weer naar dieper water trekken.
De laatste pot verdwijnt over de schotbalken en we gaan naar huis op de laatste van de vloed. Een boeiende ochtend met een fascinerend en enorm nostalgisch inzicht in het weinig belastend en selectief vissen volgens aloude technieken die de jaren niet hebben uitgehold.

Terwijl we aanleggen en de vangst in de "bewaarpot" op de ligplaats decanteren, denk ik na over de emoties en gevoelens die me hier na zo lange tijd weer naartoe hebben getrokken. Zout water zit absoluut in mijn bloed en het wordt sterker met elke reis die ik maak naar havens, markten, veilingen en natuurlijk naar zee. Het vissen vanuit Felixstowe Ferry heeft dit voor mij uitgekristalliseerd. Ik voel zo'n sterke affiniteit met de plek en zijn bewoners en het heeft mijn gevoelens en passie om dit bastion van de laatste wilde jagers zoveel mogelijk te steunen alleen maar versterkt.

Als je later met een koffie in de hand op de vlonder van café "Winkle" zit te wachten tot Rob aan land komt en de verschillende elementen van deze gemeenschap aan het werk en aan het werk ziet, is het gemakkelijk te begrijpen waarom Felixstowe Ferry nog steeds floreert. Het is duurzaam. Visserij en de ondersteunende diensten, industrie, detailhandel, voedselvoorziening, toerisme en recreatie combineren hier allemaal prachtig in een microkosmos, op een relatief kleine maar kritisch gedefinieerde schaal.

Het is werkelijk verbazingwekkend om mee te maken en nu nog meer voor mij - ik heb zojuist een ligplaats aangevraagd.